RECENZJA - "Wybacz mi, Leonardzie" Matthew Quicka

O Matthew Quicku słyszał każdy, choć może akurat nie każdy zdaje sobie z tego sprawę. Ten były nauczyciel angielskiego przebojem wdarł się na amerykański - ba! światowy! - rynek wydawniczy za sprawą Davida O. Russella, pewnej blondynki i obsypanej oscarowymi nominacjami filmowej ekranizacji.

I choć nie znam (jeszcze!:) ) "Poradnika pozytywnego myślenia", najpopularniejszej książki Quicka, to przez "Wybacz mi, Leonardzie" mam szaloną ochotę sięgnąć po nią już dziś, teraz, a nawet - zaraz.

Drogi czytelniku. Wyobraź sobie, że właśnie kończysz osiemnaście lat. Świat stoi przed Tobą otworem, w końcu możesz robić wszystko, co tylko chcesz; jesteś panem swojego życia, nareszcie jesteś DOROSŁY.

A co, jeśli niczym Piotruś Pan wcale nie chcesz dorosnąć? Co, gdy dorosłość Cię rozczarowuje, gdy przeraża Cię beznadzieja ludzkiej egzystencji? Co robisz, gdy skrzywdzono Cię tak bardzo, że zmieniłeś się w łysego dziwaka; gdy nikt - z własną matką na czele - Cię nie dostrzega?
Leonard Peacock znajduje rozwiązanie. Wrzuca do plecaka stary hitlerowski pistolet swojego dziadka, owija w różowy papier kilka prezentów dla garstki najbliższych mu osób i wyrusza do szkoły. Ma bowiem plan. Postanawia nigdy nie dorosnąć. Nim jednak odda samobójczy strzał, wyśle na ten "inny świat" kolegę z klasy oraz zabierze nas w podróż, dzięki której poznamy prawdę i znajdziemy sens. 

Byłam pewna, że Leonard będzie jednym z najmniej lubianych przeze mnie książkowych bohaterów (bo bądźmy szczerzy - nastolatek, który bierze do szkoły broń i planuje krwawą masakrę raczej nie zaskarbi sobie sympatii tłumów). Zaskakująco szybko zmieniłam jednak zdanie i dziś, blisko dwa tygodnie po skończeniu lektury (a więc na "zimno"! :) ), wszem i wobec ogłaszam, że Leo zasilił właśnie szeregi moich ulubieńców.  Nad wyraz inteligentny, niesamowicie przenikliwy,bystry i tak bardzo różny od "szarego tłumu", że całkowicie przez niego nierozumiany. Dawno nie spotkałam tak przesiąkniętego bólem istnienia człowieka. To postać, której autentycznie było mi żal i za którą trzymałam kciuki. Do której notorycznie szeptałam "Dasz radę, Leo!" i przez którą niemal wybuchnęłam płaczem na pewnym - nie do końca wzruszającym - wykładzie. I choć niektórzy zarzucają mu egocentryzm czy też wywyższanie się, dla mnie jest osamotnionym chłopakiem, który za mechanizm obronny wybrał sobie cynizm.I gdy wyznaje "Mam poczucie, że się popsułem, że tam w środku wszystko przestało do siebie pasować. Jakby na świecie zaczęło brakować dla mnie miejsca." jedyne, co mam ochotę mu powiedzieć to to, że nie on się popsuł. Popsuł się świat. 

Prócz rewelacyjnie wykreowanego głównego bohatera na uwagę zasługuje też styl Matthew Quicka.
Niesamowity.
Niesamowity.
I raz jeszcze niesamowity.

Quick pisze w niezwykle lekki, wręcz gawędziarski sposób; doskonale wie, w którym momencie zabawić czytelnika, a w którym wbić go w fotel. W książce umieszcza piekielnie obszerne przypisy, które początkowo wydawały mi się zbyteczne, teraz jednak wiem, że były - kolokwialnie mówiąc - strzałem w dziesiątkę, bo dzięki nim jeszcze lepiej poznawaliśmy Leonarda. Quick jest również mistrzem suspensu. Rozdział trzydziesty to istny majstersztyk; nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek - i kiedykolwiek - mógł go lepiej rozegrać.

I choć nie mogę oprzeć się wrażeniu, że zakończenie zostało potraktowane nieco po macoszemu (oczekiwałam, że wprawi mnie w osłupienie; że przynajmniej wymsknie mi się jedno "wow!"), to "Wybacz mi, Leonardzie" polecam każdemu, kto nie boi się myśleć. Każdemu, kto czuje się niezrozumiany i wyobcowany.

I to nie tylko wtedy, gdy ma naście lat.