środa, 25 marca 2020

RECENZJA - "Biegając boso" Amy Harmon





Lubię Amy Harmon i bez dwóch zdań mogę powiedzieć, że po jej książki sięgam w ciemno, a nazwisko "Harmon" na okładce niemal zawsze jest dla mnie gwarantem wyśmienitej lektury.
Z ogromnym zapałem - i, nie ukrywam, dość sporymi oczekiwaniami - sięgnęłam po "Biegając boso". Przyciągało mnie do tej książki wszystko - i dobrze znany autor, i świetna okładka, i ciekawy opis (och, no i motyw muzyki, który kocham <3 ).
Tymczasem...
Cóż - trochę się rozczarowałam. 





Josie od zawsze wydawała się doroślejsza od swoich rówieśników. Wcześnie osierocona przez matkę dziewczyna szczęście osiągała pośród książek i dźwięków muzyki, a i wyglądem bliżej jej było do dwudziesto-, niż czternastolatki. Gdy w szkolnym autobusie poznała Samuela, chłopaka z plemienia Indian Nawaho, szybko zrozumiała, że trafiła na bratnią duszę.
Ale Samuel miał plany na przyszłość. I kilka lat więcej.
Dlatego...wyjechał.

Kilka lat później, jako żołnierz piechoty morskiej, wraca do Levan i do Josie.
Tyle tylko, że Josie nie jest już tą samą dziewczyną, którą zostawił. Proza życia odarła ją z marzeń, a poniesiona przez nią strata na zawsze odcisnęła swe piętno.
Teraz to Samuel musi pokazać jej jak na nowo nauczyć się żyć i że życie marzeniami wcale nie jest czymś złym.
Tylko czy będzie w stanie...?






Nie zrozumcie mnie źle - to nie jest zła książka. Wciąż jest baaaardzo w stylu Harmon - urzeka swą prostotą i wspaniałymi bohaterami, którym w zachowaniu daleko do jarmarcznej tandety, czaruje słowem i po prostu dobrze się czyta, ale... Ale to zdecydowanie jedna ze słabszych powieści Amy. Brak w niej tak charakterystycznej dla autorki głębi, brak jeszcze bardziej wnikliwej analizy bohaterów i brak aż tylu emocji, do których Harmon nas przyzwyczaiła. Trochę zasmucił (a może i odrobinę zniesmaczył?) mnie sposób, w jaki opisano żałobę Josie - doprawdy, iście po macoszemu. Spodziewałam się pełnego studium bólu, żalu i rozpaczy, a dostałam jedynie marną jego namiastkę. Jeśli zaś o plusy chodzi - szalenie podobało mi się wplecenie indiańskich legend i wierzeń w karty powieści, a już prawdziwą perełką okazała się wszechobecna w niej muzyka (i ciekawostki o kompozytorach, dacie wiarę? ;) ). Harmon ponownie w brawurowy sposób odtworzyła klimat małego miasteczka, za co bez dwóch zdań należą się jej wielkie brawa. Co do samej fabuły - no nie czarujmy się, nic w niej odkrywczego :D - ona młodziutka, on starszy, a między nimi zakazana przez kwestie obyczajowe miłość - ot, same banały. I choć mam nieodparte wrażenie, że akurat ta powieść Amy Harmon skierowana jest do określonej grupy odbiorców (nastoletnich dziewcząt wierzących w bajki Disneya i wciąż czekających z utęsknieniem na swego księcia), to i tak czyta się ją całkiem nieźle.
Nawet wtedy, gdy ma się więcej niż naście lat ;)





"Biegając boso" to lektura wprost idealna na letni, sielski wieczór; to książka, która przeniesie Was do małego i swojskiego Levan i która sprawi, że wszystkimi zmysłami poczujecie muzykę płynącą z serca Josie.
I mimo tego, że nie wyciśnie z Was trzech litrów łez i pewnie nie zostanie z Wami na długo to - wedle mojej oceny - warta jest uwagi ;)





















6 komentarzy :

  1. To może w wakacje uda mi się przeczytać tę książkę.

    OdpowiedzUsuń
  2. Mi się bardzo podobała, ale ja ogólnie przepadam za takimi historiami :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Bardzo podobała mi się ta książka, ale później dopiero przeczytałam "Making Faces" i "Inną Blue", także te dwie chyba jednak bardziej mnie urzekły. <3

    Jools and her books

    OdpowiedzUsuń

Każdy komentarz to kolejna cegiełka w tworzeniu tego bloga. To jak, pomożesz? ;)

Wykonała Ronnie