RECENZJA - "It ends with us" Colleen Hoover

Lubię książki Colleen Hoover.

Oczywiście jestem w pełni świadoma faktu, że nie tworzy ona zbyt ambitnej literatury, że jej powieści to kolejne przedstawicielki trochę oklepanego już nurtu New Adult i że każdy męski bohater, który wyszedł spod jej pióra to ucieleśnienie wszelkich cnót. Wiem o tym, a jednak z wypiekami na twarzy czekam na każdą kolejną powieść z nazwiskiem "Hoover" na okładce. Nie będę Was oszukiwać - jej książki to moje guilty pleasure.
Kiedy sięgałam po najnowsze "It ends with us" spodziewałam się historii podobnej do poprzednich. Opowieści nieco cukierkowej, z księciem z bajki u boku naszej bohaterki  i z budzącym zazdrość happy endem. Oczekiwałam książki na miarę "November 9" czy "Ugly love" - dobrej, ale nie fenomenalnej, z niezbyt wyrafinowanym słownictwem, za to z ciekawą fabułą.
Dostałam jednak coś, czego zupełnie, ABSOLUTNIE się nie spodziewałam.
Prawdziwą do bólu historię, która nie jest już tylko literacką fikcją.

Lily jak lilia i Bloom niczym kwiat.
Dziewczyna, która chce założyć - o dziwo! - kwiaciarnię.
I córka, która na pogrzebie własnego ojca nie była w stanie powiedzieć o nim ani jednego dobrego słowa.

Po niezbyt przyjemnym incydencie na owym pogrzebie, Lily "odwiedza" dach jednego z wieżowców, na którym to poznaje Ryle'a, szalenie przystojnego i nieco aroganckiego neurochirurga. Spędzają ze sobą całkiem udany wieczór, ale każde z nich oczekuje od życia czegoś innego, dlatego też oboje zgodnie stwierdzają, że pierwsze spotkanie będzie również jedynym.
Życie jednak lubi płatać figle, a wszystkie plany bardzo szybko biorą w łeb, zwłaszcza gdy w grę wchodzi olbrzymia namiętność i uczucie, które trudno okiełznać.
Problem w tym, że Lily nie zna całej prawdy, a Ryle nie jest tak idealny, za jakiego mógłby uchodzić. Skazę na jego charakterze widzi jedynie Atlas, pierwsza miłość i przyjaciel Lily z dziecięcych lat.
Kiedy naga prawda Ryle'a ujrzy światło dzienne, Lily będzie musiała zdecydować, co liczy się dla niej najbardziej i jak wiele jest w stanie poświęcić dla miłości, nie zapominając przy tym, że "najgorsze co możesz zrobić, to stracić z oczu granicę swojej wytrzymałości".

Colleen Hoover przyzwyczaiła swoje czytelniczki do dość typowych (choć naprawdę ciekawie opowiedzianych) romansów. "It ends with us" nie jest jednak zwykłym romansem. To zdecydowanie najbardziej dojrzała (i osobista, czego nie ukrywa sama autorka) książka Colleen.
Trudno jest powiedzieć cokolwiek o jej fabule, bez zdradzania istotnych szczegółów, a te  powinniście przecież odkryć sami. Powiem więc, że Hoover jak zwykle zaskoczyła mnie lekkością, z jaką wprowadza czytelnika w swoją historię (choć tym razem jej początek jest dosyć spokojny, można powiedzieć "melancholijny" i daleki od - mających miejsce w "Maybe someday" - rękoczynów ;) ) i tym, jak precyzyjnie kreśli portrety swych bohaterów. Zastosowała też bardzo przystępny i może nie tyle innowacyjny, co rzadko stosowany patent na przybliżenie nam przeszłości istotnych w IEWU postaci - dawne wydarzenia "opowiedziane" zostają poprzez czytanie pamiętników, a w zasadzie listów, które do Ellen Degeneres pisuje nastoletnia Lily. W ten oto sposób poznajemy Atlasa, niezbyt wesołe dzieciństwo dziewczyny  i jej ojca, któremu zdarzało się stawać się potworem. Widzimy też jaką osobą nie chce stać się Lily i możemy skonfrontować to z tym, kim ostatecznie jest. Jej decyzje i zachowanie okiem postronnego obserwatora mogą wydawać się niedopuszczalne, nierozsądne czy też po prostu głupie i naiwne, Colleen zadbała jednak o to, by pokazać nam pełen ogląd sytuacji. Dobitnie uświadamia nam, że nieważne jak byśmy się starali, nie da się posegregować świata na czarne i białe. Że miłość bardzo często rozdziera duszę, a osoba, która powinna cię chronić, staje się twoim oprawcą.
Ukazuje nagą prawdę i to, że ludzie (a w każdym razie znamienita ich większość) mają tendencję do ferrowania wyroków, do zbyt łatwego osądzania i deklaracji w stylu "ja w jej sytuacji...". 

W końcu przypomina, że 

Nie ma czegoś takiego jak źli ludzie. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, którzy czasami robią złe rzeczy

Lubię książki Colleen Hoover, choć oczywiście wiem, że nie są idealne.

Wiem też jednak, że pod płaszczykiem niegroźnego romansidła potrafią ukazać całą gamę ludzkich emocji i pełen wachlarz ich przywar. Że mogą być otuchą dla skrzywdzonych i bodźcem do działania dla tych zbyt biernych.

Tak jak "It ends with us".
I chociaż  moim nr 1 spośród wszystkich książek Collen wciąż pozostaje "Maybe someday", to IEWU plasuje się tuż za nią.
Bez dwóch zdań to Colleen Hoover w najlepszym wydaniu.