RECENZJA - "Bez słów" Mii Sheridan

Rok 2016 to bez wątpienia rok Mii Sheridan. Każda jej powieść trafia na listę bestsellerów "New York Timesa", a nasze rodzime wydawnictwa na wyścigi wydają kolejne jej powieści. O ile "Stinger. Żądło namiętności" nieszczególnie zachęcało mnie do poznania tej autorki (bo proszę, ten tytuł? Ta okładka?), to na "Bez słów" zwróciłam uwagę już wtedy, gdy ukazało się w zapowiedziach. Z wypiekami na twarzy czytałam pełne zachwytu recenzje, zacierałam ręce przy porównaniach do Colleen Hoover i wręcz nie mogłam się doczekać pierwszego spotkania z Archerem. Przygotowałam się na świetną i pełną emocji opowieść, tak wysoko przecież ocenioną na "Lubimy czytać" (średnia 8,21 to nie byle co, prawda?). I wiecie co? Nie rozumiem.
Ani "głębi" tej książki, ani fenomenu Archera, a już najmniej rozumiem tak absurdalnie wysoką notę.

Po traumatycznych doświadczeniach Bree Prescott postanawia zostawić za sobą przeszłość i zbudować - choć tymczasową - przyszłość w spokojnym Pelion. Okazuje się jednak, że pozorny spokój miasteczka skrywa kilka tajemnic, które niekoniecznie powinny wyjść na jaw. Jedną z nich jest Archer - żyjący w swoim własnym świecie młody mężczyzna, obarczony cierpieniem, o którym nie może i nie potrafi mówić. Bree postanawia przedrzeć się przez jego pancerz, utkany ze strachu i niepewności, nie mając przy tym pojęcia, że znajomość ta w równy sposób naruszy i jej zbroję.

 Fabuła "Bez słów" to klasyk wśród powieści NA. Oboje pokiereszowani przez los, próbujący nawzajem się uratować, niby przy okazji się w sobie zakochują i odkrywają, że są swoimi drugimi połówkami. Sheridan próbowała co prawda nieco zmienić ten utarty już schemat i zamiast przebojowego chłopaka w parze z szarą myszką zaserwowała nam dosyć doświadczoną bohaterkę i żyjącego na pustkowiu samotnika, za co należy jej się plus. I jest to niestety jedyny plus tej powieści, bo cała reszta była po prostu zła. Przewidywalna, mdła i momentami aż żałośnie śmieszna.  Lubię (naprawdę!) urocze powieści i moi przyjaciele świadkami, że był czas, w którym nadużywałam tego wyrazu, ale "Bez słów" nie jest urocze. To przesłodzona wręcz do obrzydzenia książka, w dodatku pozbawiona logiki. Archer Hale, przez lata żyjący na odludziu, po kilku dniach uprawia dziki seks z nowo poznaną dziewczyną, a Bree (oczywiście nieziemsko piękna, jak i zresztą wcześniej wspomniany ogier) to osoba, której mózg zamienia się w papkę na sam tylko widok pana Hale'a. Mało tego, ma szalenie ciekawe życie - dni mijają jej na rowerowych przejażdżkach (i to uwaga, w dwóch tylko destynacjach) i okazjonalnie na pracy w miejscowej knajpie. Zachowuje się irracjonalnie, a jej przemyślenia są równie błyskotliwe co te niezbyt mądrego dwulatka. "Archer. Archer. Archer". To jedyne, co zaprząta jej głowę, a za swój obowiązek uznaje przypominanie nam (co stronę!), że jej wybranek jest cudowny, przystojny, nieziemski i tak, raz jeszcze przystojny. Płascy bohaterowie, nudne (i wręcz sztywne, czuliście to?) dialogi, przewidywalne do bólu wydarzenia... Dlaczego "Bez słów" dla tak wielu czytelników okazało się hitem? Próbuję to zrozumieć, ale mimo starań - nie potrafię.

Ta książka miała wycisnąć łzy. Miała być trzęsieniem ziemi i emocjonalnym rollercoasterem. Miała zachwycać i zapadać w pamięć. Tymczasem okazała się najbardziej płytką i wywołującą uśmiech zażenowania opowiastką, z jaką się spotkałam. Jeśli macie w sobie coś z masochistów; jeśli lubicie śmiać się z politowaniem; jeśli ćwiczycie mięśnie gałki ocznej i chcecie częściej przewracać oczyma - nie wahajcie się ani chwili i chwytajcie za "Bez słów".
Idealnie spełni Wasze oczekiwania.