RECENZJA - "Eleonora i Park" Rainbow Rowell

Nie lubię kupować książkowych nowości.
Przynoszę je do domu, cieszę się z nich, znajduję odpowiednie miejsce na półce i... na tym się kończy. Potrafią tak trwać, nieruszone i nieprzeczytane, ponad rok. Zawsze jest coś ważniejszego do przeczytania, do nadrobienia, do oddania. "Moje nowości mogą poczekać", prawda? Zwykle czekają na swą kolej tak długo, że przestają już być nowościami, a opowiedzianą w nich historię zna dosłownie każdy. Nie licząc mnie, oczywiście.
W międzyczasie pojawiają się opinie, które zaczynają kształtować moją własną. Sprawiają, że albo mam wielkie oczekiwania (którym trudno sprostać), albo spodziewam się miałkiej opowiastki o niczym. W przypadku "Eleonory i Parka" przekonały mnie, że dostanę czytelnicze byle co; banalną młodzieżówkę, która niczym nie różni się od setek swych poprzedniczek i tysięcy następczyń.
Tylko czy warto było uprzedzać się do tej książki...?

Eleonora nie jest typową bohaterką z młodzieżowych powieści. Nie jest klasycznie piękna, szczupła i nie ma burzy blond włosów, które lśnią w blasku księżyca, a za dnia odbijają promienie słoneczne i oślepiają każdego w promieniu kilometra. Ma za to nadprogramowe kilogramy, tysiące piegów, tłoczną rodzinę i niezrównoważonego psychicznie ojczyma. I jest "nowa".

Park uwielbia muzykę i nieco mniej swój średni wzrost. Nałogowo czyta komiksy, a "przejażdżki" szkolnym autobusem spędza  ze słuchawkami na głowie. Nie ma pojęcia, że niecenzuralne, rzucone w kierunku Nowej słowo zapoczątkuje coś więcej niż zwykłą znajomość.

Tylko czy pierwsza miłość ma szansę przetrwać...?

Jestem oczarowana. Dawno nie czytałam tak słodkiej, uroczej (bardziej nawet niż TO ) i absorbującej historii. Lubię styl Rowell, lubię pisane przez nią dialogi, lubię to, że idealnie dozuje radość i smutek. Eleonora i Park to zwykli nastolatkowie, którzy w niczym nie przypominają greckich herosów czy bogów (co ostatnio ma  miejsce w literaturze YA/NA). Każde z nich boryka się z problemami - Eleonora z brakiem społecznej akceptacji, prześladowaniem i przemocą domową; Park wiecznie próbuje zyskać aprobatę ojca. Gdzieś pomiędzy szaroburą rzeczywistością a szkolnym światem znajdują coś magicznego. Małą iskierkę, uczucie, które połączy dwie pozorne różne dusze. I choć ta należąca do Parka może podbić (i pewnie to zrobi :D ) niejedno niewieście serce, to Eleonora i jej dusza są specyficzne. Ta dziewczyna jest po prostu.... dziwna. Czasem apodyktyczna, aspołeczna, nieracjonalna i bardzo niepewna siebie. Nie jest idealna, bywa wkurzająca, ale mimo wszystko naprawdę da się ją lubić. A Park... Cóż, Park to współczesny Romeo, oczywiście bez myśli samobójczych i innych głupich pomysłów.
Jedyne, na co mogę (i będę! :D ) narzekać to zakończenie. Pani Rowell, czy to żart? Mam nadzieję, że tak, a brak dopisku "ciąg dalszy nastąpi" to tylko wina roztargnionej drukarni albo złośliwej drukarki. Wiem, że otwarte zakończenia są w modzie, wiem, że autorzy to stworki, które kochają dręczyć czytelników, ale... Litości! MUSZĘ wiedzieć co było dalej! ;)

To nie jest kolejna opowieść o nastoletniej miłości.
To historia o akceptacji, o tragediach - tych małych i tych dużych; o próbie oszukania rzeczywistości. To historia o tym, jak ważna jest przyjaźń i wiara w drugą osobę i o tym, jak często i jak bardzo niesprawiedliwy bywa los.
To opowieść, która przypomni Wam co czuje i o czym myśli młoda nastoletnia głowa, da nadzieję na pokonanie niepokonanego i uświadomi Wam, za co kochacie książki.
Bardzo polecam ;)

* Cudowne fanarty znalazłam na pinterest.com. Więcej możecie zobaczyć tutaj.