#czytamcopolskie

 

Moja mama od lat powtarzała, że nie przeczyta nic, co wyszło spod pióra (albo prędzej klawiatury ;) ) polskiego pisarza. Nawet jeśli zaintrygował ją opis czy spodobała się okładka - wystarczyło, że zerknęła na nazwisko autora , a odkładała ją na półkę szybciej niż proszek Fiuu kiedykolwiek przeniósł na Pokątną Weasleyów. Na nic zdały się tłumaczenia, że przecież fabuła wydaje się ciekawa, że i nasi rodacy potrafią ciekawie pisać, że może jednak warto dać takiej książce szansę. Nie, "nie lubię polskich twórców" i koniec.

Dziś przekopuje się przez reportaże Kopińskiej, ponagla w myślach Puzyńską i nie może doczekać się kolejnej książki Mroza. Jednym słowem - czyta co polskie.

A Ty?

Dla 7-letniej Pauliny nie miało znaczenia czy autor, po którego książki sięga pochodzi z Polski czy któregoś ze stanów Ameryki. Chętnie wybierałam powieści Marii Buyno-Arctowej i uważałam je za równie dobre co te Eleonor H.Porter. Sytuacja nieco się zmieniła, gdy w 6. klasie szkoły podstawowej zostałam "zmuszona" do przeczytania "Kłamczuchy" Musierowicz. Pamiętam, że była to męka. Nie rozumiałam bohaterów, nie spodobała mi się cała historia i jedyne, o czym  marzyłam, to jak najszybsze jej przeczytanie i schowanie w zakamarkach pamięci.

Wtedy pierwszy raz zraziłam się do naszych autorów. Przez pewien czas nie sięgałam po ich książki, mało tego - ja wręcz obchodziłam je szerokim łukiem. Przerwa  jednak nie trwała zbyt długo, dosyć szybko trafiłam na książki Małgorzaty Gutkowskiej-Adamczyk, Anny Łaciny i Ewy Nowak. Zaczytywałam się w "Bezsenniku" Liliany Fabisińskiej i marzyłam o znajomych na miarę bohaterek z jej serii.  Z czasem przeczytałam większość ich książek, a że brak było nowych pozycji, to po prostu przestałam czytać polskie powieści -  nadal jednak byłam do nich pozytywnie nastawiona. Do czasu.

W liceum trafiłam na kochaną przez tysiące trylogię o szczęściu Anny Ficner-Ogonowskiej. I... Borze szumiący, nie. Tak nudnej, tak naciąganej i tak sztucznej serii nie czytałam jeszcze nigdy. ZAWSZE kończę zaczęte już książki, ale w tym przypadku nie dałam rady. Przeczytałam pierwszy tom, przeczytałam nawet drugi (choć tylko ja wiem, ile cierpliwości i silnej woli to wymagało), ale po 20 stronach ostatniego się poddałam. To "miłe" spotkanie spowodowało, że przez kolejne cztery lata z odrazą patrzyłam na wszystko, co napisali Polacy. Dziś wiem, że był to idiotyzm, że zgniłe jabłka trafiają się wszędzie, że i wśród zagranicznych twórców znaleźć można literackie buble.
Wtedy jednak się uprzedziłam.

Lipiec, rok 2016. Dostaję do recenzji debiut Magdy Stachuli (RECENZJA). Pierwsza myśl? "Polski autor? O bogowie.". Spodziewam się czegoś słabego. Wtórnego i nudnego. Źle poprowadzonej fabuły, przerysowanych bohaterów i rażących błędów. Okazuje się jednak, że to ja jestem w błędzie, a "Idealna" Stachuli to naprawdę niezła książka, która odczarowała moją niechęć do rodzimych twórców i  której warto dać szansę. Warto dać szansę polskim autorom i warto czytać to, co polskie.
Ja już czytam.
A Ty?

Wpis powstał w ramach akcji #czytamcopolskie, organizowanej przez Isabelle West z bloga Heavy Books