RECENZJA - Patrick Ness i "Siedem minut po północy"

Od siedemdziesięciu trzech lat historia opisana w jednej cieniutkiej książce (czy raczej książeczce), pod którą podpisuje się Antoine de Saint-Exupéry, zdobywa uznanie wśród dużych i wśród małych. Przekazuje pozornie proste prawdy życiowe, o których mamy jednak tendencję zapominać; uświadamia jak ważna jest przyjaźń, oddanie oraz uczciwość. I mimo że historia ta wciąż jest jak najbardziej aktualna, to w ciągu ostatniego roku czy dwóch lat - niemal na wyścigi - zaczęto pisać i wydawać utwory, które mogłyby (a już na pewno chcą) ubiegać się o zaszczytne miano następcy "Małego księcia". I tak księgarniane półki przyozdobił "Pax" Sary Pennypacker, "Jedyny i niepowtarzalny Ivan" Katherine Applegate i "O chłopcu, który pływał z piraniami" Davida Almonda. Ponownie pojawiło się także "Siedem minut po północy" Patricka Nessa, które za sprawą niedawnej ekranizacji przeżywa swój renesans.

Tylko czy zasłużenie?

Conor ma trzynaście lat.

Conor ma umierającą matkę.

Conor ma też pewien sekret.

I zna potwora.

Każdego dnia, gdy zegar wskazuje siedem minut po północy, tajemniczy stwór (a może raczej wytwór wyobraźni?) odwiedza chłopca i snuje historie, w których to - ponoć! - brał czynny udział. Potwór chce czegoś od Conora. Czegoś, czego Conor nie chce i nie potrafi mu dać; czegoś, od czego chłopiec tak wytrwale ucieka.

Chce prawdy. 

I nie odejdzie, póki jej nie otrzyma.

Pierwsze, co rzuca się w oczy i co jest ogromnym atutem jeśli chodzi o książkę Nessa (która, swoją drogą, powstała na podstawie pomysłu nieżyjącej już Siobhan Dowd) jest sposób jej wydania, możliwy do opisania jednym tylko słowem - FENOMENALNY. Krótki (bo zaledwie 200-stronicowy) utwór ozdobiono genialnymi rysunkami Jima Kay'a (którego możecie kojarzyć jako ilustratora nowego "Harrego Pottera"), tworzącymi odpowiedni nastrój i wiernie oddającymi fabułę książki. Zresztą sam pomysł na nią był bardzo obiecujący - mały chłopiec mierzy się ze swoimi demonami i próbuje stawić czoła prawdzie. Można było stworzyć z tego coś naprawdę dobrego; coś, co godnie stanęłoby w jednym rzędzie z dziełem Exupéry'ego - ta historia po prostu miała potencjał. Potencjał, który - niestety! - w żadnym stopniu nie został wykorzystany. Całość jest szalenie przewidywalna i przeważnie niesamowicie nudna. Conor jest bodaj najgorszym rodzajem bohatera - nie wzbudza ni to sympatii, ni antypatii, a jedyne, co rozbudza w czytelniku to obojętność. Wątek chorej matki miał, jak przypuszczam, wywołać lawinę emocji, w efekcie stał się wyłącznie przerywnikiem między kolejnymi spotkaniami Conora z Potworem. Wiecznie nieobecny ojciec i babcia, mająca lekkiego bzika na punkcie antyków, teoretycznie również są obecni w tej opowieści, ale w gruncie rzeczy nie zrobiłoby mi większej różnicy ( i myślę, że Wam także), gdyby bohaterów było tylko dwoje - każdy z nich został słabo i miałko wykreowany, i nie wyróżniał się absolutnie niczym. Sam Potwór nie jest ani odrobinę przerażający, a opowiadane przez niego przypowieści (?) szokują jedynie przy pierwszej opowieści, później powielają już tylko pewien schemat.
"Siedem minut po północy" mnie nie zachwyciło, nie oczarowało i w żaden sposób nie zaskoczyło, a już na pewno nie zostanie na dłużej w mojej pamięci. 

Absolutnie nie rozumiem zachwytów (choć wierzę, że są szczere) nad tym utworem. Nie rozumiem jego wyjątkowości, nie widzę w nim ani żadnej głębi, ani żadnego przesłania. To opowiastka jakich wiele i gdyby nie Jim Kay to - jestem pewna - zginęłaby w tłumie tysiąca innych, tak podobnych jej, powieści. Ale że mamy film i mamy reklamę to cóż... "Siedem minut po północy" jest obecnie modne. A póki jest modne, póty będzie uznawane za arcydzieło.
Chociaż wciąż nie rozumiem jednego. Właściwie dlaczego?