RECENZJA - "Gus" Kim Holden

Jak wiele trzeba napisać książek, by przywiązać do siebie czytelnika?

Autorem z jakim stażem trzeba być, by mieć grono wiernych fanów?

Myślicie, że "wiele" i "kilkuletnim" to odpowiedzi na te pytania? Cóż, Kim Holden udowodni, że byliście (albo wciąż jesteście) w błędzie. Jej debiutancki "Promyczek" skradł miliony serc i przez długi czas - przynajmniej w Polsce - był bodaj najczęściej komentowaną książką NA. Zapadająca w pamięć historia; problem, choć może nieco już oklepany, przedstawiony w niezwykle poruszający sposób i skrajnie różna od całej reszty jej podobnych bohaterka - tak oto Holden stworzyła unikatowy (i jakże skuteczny!) przepis na sukces.
Kiedy więc zdecydowała się napisać (i rzecz jasna wydać) następną książkę, co więcej, osadzoną w świecie Promyczka, kwestią czasu był kolejny wybuch czytelniczej histerii. Ja również przyłączyłam się do tego zbiorowego oczekiwania i wręcz zacierałam z uciechy ręce na samą tylko myśl, że wkrótce przeczytam "Gusa".
Przeczytałam (chociaż nie "wkrótce" :D ).
I wiecie co? Nie mam pojęcia czy to było dobre, niesamowite albo legendarne. Wiem tylko, że na pewno nie tego się spodziewałam i nie tego oczekiwałam.

Jak poradzić sobie ze stratą?

Jak żyć bez drugiej połowy swojej duszy, jak budzić się każdego dnia i jak żyć w przygniatającej coraz bardziej rzeczywistości? Jak pozwolić sobie na szczęście, kiedy każdy uśmiech na nowo rozdziera nam serce i przypomina o tym, co utracone?

Jak znowu być sobą, gdy wszystko, czym byliśmy i co znaliśmy po prostu odeszło, zniknęło, obróciło się w pył...?
Gniew i ból . Ból i gniew, i roztrzaskane serce. Oto cały Gus. A raczej to, co z niego zostało.

"Promyczek" mnie oczarował, złamał i zainspirował, a obecny w nim Gus z miejsca zasilił grono (dodam, że i tak już liczne) książkowych mężów, dlatego wiedziałam, że chcę (nie, nie chcę - MUSZĘ) poznać jego dalsze losy.  Poznałam i cóż, nie wiem, co myśleć. Czy jestem zadowolona? Nie, zdecydowanie nie. Czy zawiedziona? Też nie. Spodziewałam się po prostu czegoś innego. Myślałam, że Gus długo nie otrząśnie się po stracie Promyczka (bo hej, przecież przyjaźnili się dosłownie całe życie, że już nie wspomnę o uczuciu, jakim ją darzył), że jego opowieść faktycznie będzie "pamiętnikiem cierpienia", jak to określa okładkowa rekomendacja. Że będzie mrocznie, tragicznie i do bólu przejmująco.  A nie było.

Bardzo brakowało mi Kate, którą wspominano mniej więcej raz na sto stron. Nie wiem, może to ja mam dziwne wymagania czy oczekiwania, ale opisany przez Holden proces żałoby zupełnie do mnie nie trafił. Gus dziwnie szybko pogodził się ze stratą swojej Najlepszej Przyjaciółki vel Miłości Swojego Życia i nad wyraz chętnie ruszył na poszukiwania kolejnej. Sam też się zmienił -zabrakło mi jego osobowości z pierwszej części, jego pazura, uroku i charyzmy. Wciąż go lubię, wciąż jest świetny, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że Holden troszkę zapomniała, jakim miał być bohaterem. Wyszło mało realnie i za bardzo cukierkowo.
Na duży plus zasługują wzmianki o Kellerze - bardzo się cieszę, że Kim o nim pamiętała i że co jakiś czas, za sprawą Gusa, podrzucała nam drobne informacje i o nim, i o Stelli (zwłaszcza że póki co nie planuje wydać powieści koncentrującej się na tym bohaterze). Nieco zaś przeszkadzało mi idealizowanie postaci Franco, kolegi Gusa, ale myślę, że akurat na to można przymknąć oko- w końcu już niedługo poznamy i jego historię, a któż wie, co skrywa...? ;)

Skłamałabym, gdybym śmiało oświadczyła, że "Gus" mi się nie spodobał; że był okropny, zły i tylko zmarnował mój czas.
Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że mnie wzruszył i poruszył; że był równie dobry, co "Promyczek".
Był... po prostu w porządku. Napisany tak, że się go nie czyta, a pochłania. Tak, że nie sposób nie polubić jego bohaterów i tak, by stale chcieć przebywać w ich świecie. I mimo że sama historia czy też dalsze (samotne?) losy Gusa niezupełnie były tym, czego chciałam, to i tak uważam, że książka jest jak najbardziej warta przeczytania. Jest dobra. Momentami zabawna. Trochę zbyt mało smutna.

Ach. I napisana przez Kim Holden.
To chyba najlepsza rekomendacja.