RECENZJA - Veronica Roth i "Naznaczeni śmiercią"

Sławę przyniósł jej pierwszy tom bestsellerowej serii "Niezgodna"; dwa kolejne - zetknęły z falą ostrej krytyki. Ponoć za bardzo inspirowała się swoimi koleżankami po fachu, a stworzona przez nią bohaterka z tomu na tom coraz bardziej głupieje. 

Dziś, po kilku latach od debiutu, Veronica Roth (bo o niej mowa) powraca z nową powieścią. Znacznie dojrzalszą, znów dystopijną i jeszcze bardziej kontrowersyjną.

Czy można oszukać przeznaczenie?

Ona jest bronią w rękach swego brata. Ma sprawiać ból, zabijać i o nic nie pytać.  On, wedle słów Wyroczni, zginie w obronie jej rodziny. 

Codziennością Cyry jest cierpienie.

Akos gotów jest poświęcić niemal wszystko, by odzyskać zniewolonego brata.

Ona i on są wrogami... A przynajmniej powinni nimi być. Gdzieś pośród okrutnej rzeczywistości, między walkami, nienawiścią i powinnością, rodzi się delikatne jak trzepot motylich skrzydeł uczucie.

Tylko czy można odmienić zapisany w gwiazdach los?

             Autorem grafik jest Gabriel Picolo. Więcej jego prac --> http://pikore.co/profile.php?id=333013443&name=_picolo

W przeciwieństwie do całej masy blogerów (czy też lepiej "czytelników"), nie byłam uprzedzona do twórczości Roth - być może dlatego, że czytałam jedynie pierwszą, zdaniem wielu jeszcze znośną, część "Niezgodnej". Chętnie sięgnęłam po "Naznaczonych śmiercią", tym chętniej, że okoliczności związane z premierą dziwnie mocno przypominały te towarzyszące ukazaniu się każdego kolejnego Pottera. I chociaż Roth nijak ma się do tego, co stworzyła Rowling, to i tak jestem zdania, że warto sięgnąć po jej nową powieść.

Rozdziały podzielono na  poświęcone Akosowi (z narratorem trzecioosobowym, ale niekoniecznie wszechwiedzącym) oraz na te, w których do głosu dochodziła Cyra. Zdecydowanie bardziej podobały mi się rozdziały Cyry, przypuszczam, że głównie za sprawą narracji. Daje ona możliwość lepszego poznania bohaterki; dostrzeżenia, że "potwór" też ma uczucia; ukazała drugą stronę medalu i udowodniła, że niemal każdy ma w sobie dobro. Akos z kolei został potraktowany nieco po macoszemu. Oczywiście dostajemy garść informacji o jego rodzinie i troszkę o nim samym, ale... Ale w zasadzie są to suche fakty. Wiemy o nim po prostu mało, a raczej - za mało. 

Fabuła mogłaby się wydawać banalna - jest ona, jest on, oboje obdarzeni są dosyć niecodziennymi umiejętnościami, wokół nich toczy się wojna, a ich dziwnym trafem zaczyna łączyć coś na kształt miłości. Wariacji na temat historii Romea i Julii było naprawdę wiele, a mimo to Roth udało stworzyć się coś, co absolutnie nie jest nudne i nie mdli od nadmiaru przesadnie wielkiego uczucia. Akos i Cyra nie są ogłupieni miłością (jak to często przedstawiane jest w większości młodzieżowych powieści), nie zapominają o swoich priorytetach i o tym, jak naprawdę wygląda rzeczywistość. 

Roth ukazuje także dwa modele rodziny - pierwszy, w której jej członkowie są w stanie zrobić dla siebie wszystko, nawet poświęcić własne życie oraz drugi, gdzie liczy się jedynie prestiż, władza i pozory. Skupia się nie tylko na bohaterach pierwszoplanowych - w gruncie rzeczy każda ukazana postać czymś się wyróżnia i jest starannie zbudowana. Sięga też (kolejny już raz) po temat buntu i rebelii, i mam wrażenie, że tym razem wznieca go staranniej i po prostu lepiej. Nic nie dzieje się na tzw. "hurra!", a poszczególne wątki ładnie się ze sobą splatają. 

Początkowo dużą trudność sprawiało mi przyzwyczajenie się do świata, który stworzyła (w zasadzie od podstaw) Veronica Roth i zapamiętanie nazw własnych (czyli mniej więcej "kto jest kim?"); oswojenie się z Nurtem i zrozumienie, czym tak właściwie są jego Dary, ale kiedy poukładałam sobie to już w głowie, okazało się, że to wszystko, cały ten świat i cała ta historia, są naprawdę w porządku. I choć oczywiście widać, że Roth ponownie inspiruje się innymi (walka na arenie i dotyk, który zabija wydały mi się dziwnie znajome ;) ), to cała opowieść jest po prostu smacznie skonstruowana i jestem pewna, że spodoba się każdej fance - czy też fanowi - dystopii.

Często zdarza się, że szeroko i głośno reklamowana powieść okazuje się zwykłym bublem, na który nie warto nawet tracić czasu. Całe szczęście, że są książki, które - jak się okazuje - zasługują na dobrą promocję. Tak też było w przypadku "Naznaczonych śmiercią". Nie jest to co prawda najlepsza na świecie powieść, ba, nawet nie zbliża się do tego tytułu, ale wiecie co? Nie trzeba być najlepszym, żeby być dobrym ;) Dajcie szansę Veronice Roth, a być może Was zaskoczy.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu