A Ty? Jakim typem czytelnika jesteś?

Jak pewnie większość z Was dosyć aktywnie udzielam się na facebooku - i może również jak Wy - należę do kilku grup dyskusyjnych, w których głównym tematem są książki. Na każdej z nich w dość regularnych odstępach czasu pojawia się i niczym bumerang powraca retoryczne pytanie "Kim jest DOBRY czytelnik?", po którym zwykle zaczynają się licytacje. Czy jestem lepszy, bo czytam więcej? A może nie liczy się ilość, a jakość i wielbiciel harlequinów tak naprawdę nie powinien nazywać się czytelnikiem? Czy ktoś, kto nie trzymał w dłoni książki od x miesięcy ma prawo twierdzić, że je kocha? I czy czytanie na "kundelku" to faktycznie czytanie?

Im dłużej uczestniczyłam w tych facebookowych sporach, tym częściej zastanawiałam się czym dla mnie jest  "uzależnienie od książek" i jakim ja sama jestem czytelnikiem. Pierwotnie post ten miał być TAGiem   (jak tu , tutaj albo tam ), ale że próbuję być konsekwentna i uniknąć "zalania" bloga  tego typu zabawami (które lepiej się ogląda niż czyta) to pozwoliłam sobie na drobną jego modyfikację. Tak powstał post, w którym powiem Wam kilka (naście? dziesiąt?) słów o mojej "czytelniczej rutynie".

Zainteresowani? :)

Czytam wszędzie. I pisząc to mam na myśli dosłownie WSZĘDZIE. Oczywiście chciałabym mieć tysiące wolnych godzin i móc czytać tylko w domu, najlepiej pod ciepłym kocem, z late macchiato w dłoni i psem na kolanach, ale...

 

Ja to wiem i Wy to wiecie, dlatego trzeba się przystosować. Zmuszona przez rzeczywistość nabyłam umiejętności, których nie powstydziłby się nawet akrobata z Cirque de Soleil. Czytam w metrze, na stojąco, siedząco, a nawet "chodząco". Sprawnie omijam przeszkody w postaci drzew czy innych ludzi; nie potykam się o własne nogi (co jest dosyć zabawne, bo zdarza mi się to w sytuacjach tzw. "normalnych", gdy nic nie rozprasza mojej uwagi). Czytam w poczekalniach u dentysty i w sklepowych kolejkach. W samochodzie, autobusie i na wycieczkach, a także  - jak na każdą przykładną studentkę przystało  - na wykładach. Rzecz jasna tylko na tych, które przytłaczają swą niesamowistością ;) Staram się nie być bezczelną i nie czytam na ćwiczeniach, co jednak nie przeszkadza mi w skrobaniu w zeszycie nowych postów na bloga. Hipokryzja? Podwójna moralność? Może trochę... ;)

Jestem wielką fanką bibliotek. Należę do dwóch, przy czym ta mniejsza jest - o dziwo - lepiej zaopatrzona, a nowości pojawiają się w niej w trybie ekspresowym. Dzięki ich istnieniu mój portfel nie wydał jeszcze ostatniego tchnienia, a ja jestem w stanie poruszać się w miarę sprawnie po swoim pokoju. Kupuję tylko te książki, które będę czytała wielokrotnie. Powieści ulubionych autorów biorę w ciemno, a te, co do których nie mam pewności najpierw sprawdzam w bibliotece. Uważam, że kupowanie książek "jak leci", bo są tanie, bo promocja, bo milion pięćset sto dziewięćset innych powodów jest lekko bez sensu. Nie razi Was widok tych, które okazały się koszmarkami, a które zalegają na Waszych półkach? Cóż, mnie razi. Dlatego powoli i konsekwentnie, z wielką precyzją, tworzę własną biblioteczkę, w której znajdą się same perełki.  Co prawda robię to w żółwim tempie, ale nie od razu Rzym zbudowano, prawda? :)

Czytam wszystko. Nie mam ulubionego gatunku, a wybierając książkę rzadko sugeruję się opinią innych. Zazwyczaj czytam opis z tylnej okładki i kilka przypadkowo wybranych zdań z różnych stron. Zauważyłam pewną zależność  - im słabsza książka, tym lepszy ma "tylny opis" i w drugą stronę - te fantastyczne zwykle mają kiepskie opisy (przykład? Powieści Jodi Picoult, którą uwielbiam. Gdybym opierała się na tym, co zostało naniesione na tylną okładkę to pewnie nigdy nie poznałabym jej twórczości). Stąd właśnie to moje czytanie "w środku".  Bardzo ważny jest też dla mnie początek powieści - ma intrygować i zaostrzać apetyt na więcej. Co mi po książce, która przynudza już na starcie?

Mam pewną dziwną i dosyć uciążliwą przypadłość (czy też może nawyk?). Zawsze kończę książkę, którą zaczęłam. ZAWSZE. Nawet kiedy czytam koszmarek, nawet kiedy mam ochotę walnąć nim o ścianę, nawet gdy niemal mdleję z nudów przy czytaniu. Jestem masochistką? Być może ;) Kiedyś spróbowałam odłożyć książkę, która była, łagodnie rzecz ujmując, nudnawa. Nie wyszło. Czułam w stosunku do niej wyrzuty sumienia, bo czyż to jej wina, że jest beznadziejna? No właśnie. 

Wiecie jednak, co potwierdza regułę? Oczywiście, że wyjątek. U mnie też taki się zdarzył. Mniej więcej rok temu sięgnęłam po trylogię dość popularnej polskiej autorki. Przeczytałam dwie części, mimo że już w połowie pierwszej zaczęłam zgrzytać zębami. Trzecią też zaczęłam, a jakże. Próbowałam, naprawdę próbowałam i starałam się ją skończyć, ale poległam. Była tak nudna, tak głupia (przepraszam, ale to prawda), tak mdła, tak nijaka i tak zła, że mimo najszczerszych chęci i duszy wojownika nie dałam rady. Niestety. 

Kocham zapach książek (tak, wącham książki i tak, jestem raczej normalna). Nie lubię audiobooków, a do e-książek nie jestem przekonana. Absolutnie nie chcę krytykować czytników czy umniejszać ich wielbicielom, sama jestem zdania, że to świetny wynalazek. Niestety - nie dla mnie. Muszę czuć książkę, muszę przewracać strony i podziwiać okładkę. Chcę móc oglądać ją na swojej półce i w razie potrzeby układać z niej kompozycje (nie pytajcie :D ). To prawda, że taka książka trochę waży, jednak i tak codziennie dźwigam w torbie tyle kilogramów, że te dodatkowe 500 g naprawdę niczego nie zmienia. Zawsze będę fanem papierowych wersji. Żeby nie było, że się mądrzę, a nawet nie spróbowałam - zaczęłam czytać "After you" Jojo Moyes
w wersji elektronicznej. I... Nie. Nie, nie potrafię. Jak by to absurdalnie nie zabrzmiało - po prostu zapominam, że mam tam (w telefonie ;) )  coś do czytania. Raz na jakiś czas mi się przypomina i wtedy faktycznie podczytuję kilka stron, ale co to jest? W takim tempie nie skończę jej nawet za rok. I to nie dlatego, że jest nudna, a dlatego, że nie pamiętam, że w ogóle jest. 

Mogłabym pisać jeszcze o wielu sprawach. O tym, że choć lubię jeść przy czytaniu to raczej tego nie robię. Że choć uwielbiam kawę, to z książkami najlepiej komponuje się herbata. Że nie mogę przekonać się do polskich autorów, a Sparks wcale nie jest mistrzem romansów. Mogłabym, ale ten post  
i tak jest długi, a Wy pewnie zmęczeni jego czytaniem. Mam skłonność do rozgadywania i rozpisywania się, cóż na to poradzę. Dziękuję, jeśli wytrwaliście do końca i rozumiem, jeśli tego nie zrobiliście. Następnym razem będę się "streszczać".
A w każdym razie - spróbuję ;)