RECENZJA - "Alive. Żywi" Scotta Siglera

Jedną z sytuacji, która notorycznie powtarzała się  w moich dziecięcych koszmarach i której urzeczywistnienia się bałam było obudzenie się w trumnie. W małym, brudnym, ciemnym pudełku, w którym być może jest ktoś jeszcze. Ktoś, kto już dawno przestał oddychać; ktoś, kto jest już tylko pustą skorupą.
Dzięki Bogu, ten koszmar nigdy się nie ziścił. Em - a właściwie M. - nie miała już tyle szczęścia.

Trumna. Ciemność. Brud. Chłód. I Ty.

Nie wiesz, co się dzieje; nie wiesz, kim jesteś; nie wiesz nic. Nie wiesz, dlaczego coś dźga cię w szyję; nie wiesz, co robić i jak się ratować. Wiesz tylko, że chcesz jak najszybciej się uwolnić. Działasz instynktownie. Tak jak Em. 12-latka w za małym ubraniu, która nagle staje na czele gromadki Urodzinowych Dzieci. Razem ze swoją kompanią zaczyna wędrówkę, która - w założeniu - ma ich ocalić. Em popełnia jednak mały błąd. Zapomina, że nie ma róży bez kolców, a osiągnięcie celu niemal zawsze wymaga pewnych ofiar. Umyka jej, że własna ambicja to niekoniecznie najlepszy doradca, a droga ku prawdzie nigdy nie jest gładka.

Problem w tym, że gdy powiesz  "A"... Nie ma już odwrotu.

 Mam bardzo, bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Początek? Fantastyczny! Byłam zdezorientowana na równi z Em, czułam nastrój grozy i unoszący się w powietrzu kurz, chciałam - nie, nie, ja MUSIAŁAM - dowiedzieć się, co będzie dalej. A dalej... Dalej się posypało. Niby było strasznie, odrobinkę intrygująco, miejscami tajemniczo - tylko NA BOGA, dlaczego to wszystko działo się tak wolno, tak ślamazarnie? Czy wszystko musi być obecnie trylogią? Ja rozumiem, że napięcie trzeba stopniować, że nie można wyjawić wszystkiego od razu, ale takie rozwleczenie historii naprawdę nie działa na jej korzyść. Całe szczęście, że ten średni środek rekompensuje ostatnie 100 stron. Wtedy zaczyna się dziać - i to na całego. Akcja gna na łeb, na szyję i nagle wszystko staje się jasne. Człowiek otwiera usta ze zdziwienia, przewraca kartkę i....  dowiaduje się, że to już koniec.

Cieszę się, że główną bohaterką książki Siglera nie została 16-letnia dziewczyna, bo tych mamy aż nadto. I tu kończy się moja radość, bo mało która postać irytowała mnie ostatnio tak bardzo jak Em. Dziewczyna, która miota się między spokojnym samotnikiem i nieco nieokrzesanym typem. Osoba ze skłonnościami do nadinterpretacji, z przeraźliwą żądzą władzy i chorą ambicją. Irytowało mnie jej zachowanie, denerwowały jej idiotyczne przemyślenia i brak jakiejkolwiek logiki w działaniu. Szalenie polubiłam za to dwójkę drugoplanowych bohaterów - małego geniusza Gastona i rudowłosą Spingate. Słowne przepychanki między Gastonem, a całą resztą "dzieciaków" wnosiły odrobinę humoru i koloru w cały nudny, bezbarwny środek powieści i pozwoliły dotrwać do tej ostatniej, znacznie ciekawszej części. 

 "Alive. Żywi" mnie nie oczarowali. Nie sprawili, że zamykałam oczy ze strachu ani nie trzymali w napięciu przez 380 stron. Mimo to chętnie przeczytam kolejne części trylogii "Generacje", bo czuję, że Scott Sigler ma nam jeszcze wiele do zaoferowania. Ta seria naprawdę ma potencjał, a że zaczyna się dosyć niemrawo...  Cóż, to tylko sprawia, że mam ochotę na więcej.
Bo w końcu kim ja jestem, by odbierać innym prawo do drugiej szansy? ;)