2# Dzień dziecka - książki mojego dzieciństwa

Pamiętacie pierwszą książkę, którą samodzielnie przeczytaliście? Książkę, która zachwyciła Was na tyle, że pokochaliście czytanie?

A może byliście dziećmi, którzy widzieli je jedynie na szkolnych lekcjach?

Z okazji naszego wspólnego święta - bo czyż nie każdy ma w sobie odrobinkę z dziecka? :) - zapraszam Was na krótki przegląd powieści, które skradły mi tysiące godzin i uwiły sobie gniazdko w moim dziecięcym serduszku.

Seria niefortunnych zdarzeń

Jak ja nienawidziłam Hrabiego Olafa, o bogowie! Ten podstępny, szkaradny i zły człowiek na każdym kroku - i to bez absolutnie żadnego powodu! - zatruwał życie sierotom Baudelaire. Już jako dziecko  miałam silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości, dlatego też postępowanie tego pozbawionego uczuć okrutnika doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Jednocześnie ze wszystkich sił trzymałam kciuki za Wioletkę, Klausa i Słoneczko, a każda przykrość, która ich spotykała (a niestety, spotykały ich one często i licznie) okropnie mnie smuciła.

Lemony Snicket (a właściwie Daniel Handler) stworzył niezwykle klimatyczny, momentami groteskowy i pełen absurdalnego humoru świat, który nawet teraz - po kilkunastu latach - niezmiennie mnie zachwyca. Co prawda spotkałam się z głosami, że skierowanie tak depresyjnych i przykrych książek do dzieci jest jednym wielkim nieporozumieniem, ale wiecie co? Przeczytałam wszysktie 14 części i nie sądzę, żebym doznała przez to jakiegokolwiek uszczerbku na psychice. Poza tym  kto powiedział, że pisać i czytać można tylko o tęczy, słońcu i jednorożcach?

W końcu życie to nie tylko słodycz, prawda?

(PS. Wiecie, że Netflix przygotowuje serial na podstawie książek Snicketa? W Hrabiego Olafa wcieli się Neil Patrick Harris, a sam serial prawdopodobnie zobaczymy w 2017 roku)

Malory Towers

 

Nie macie pojęcia, jaką dorosłą osobą czułam się podczas czytania tych książek. Ich okładki były tak różne od tych dziecięcych, pstrokatych i wesołych. Moje ośmioletnie ja z wielkim zapałem wkroczyło w mury Akademii Malory Towers. Przygody Dorotki Rivers zapierały dech w piersiach i sprawiły, że moim największym marzeniem stało się zamieszkanie w szkole z internatem ( mało tego, oburzałam się na rodziców, którzy uznali to za idiotyczny pomysł :D ).

To właśnie przy "Malory Towers" pierwszy raz padłam ofiarą okrucieństwa wydawnictw. Macie pojęcie, że na 12 książek, które tworzą cykl, w Polsce ukazały się - UWAGA, UWAGA! - tylko.... dwie? Dwie?!
Przez lata przyzwyczaiłam się do takich nieczystych zagrań (choć niezmiennie mnie irytują!), ale wtedy, te paręnaście lat temu, poczułam się oszukana, zdradzona i bardzo zasmucona. Nigdy nie dowiedziałam się, co stało się z Dorotką, a Malory Towers już zawsze w moich wspomnieniach będzie najbardziej fascynującą szkołą świata.

Ania z Zielonego Wzgórza

Pierwszy raz usłyszałam o niej od starszego brata, który niemiłosiernie męczył się z osobą Ani, a samą książkę uznał za najgorszą i najnudniejszą ze wszystkich szkolnych lektur. Po takiej rekomendacji nie miałam już żadnych oczekiwań. Jako grzeczne dziecko i jeszcze grzeczniejsza uczennica ( :) ) czytałam dosłownie każdą lekturę, dlatego postanowiłam po prostu, że jak najszybciej sięgnę po przygody Ani , szybciutko je skończę i jeszcze szybciej wyrzucę z pamięci. Cóż. Stało się jednak inaczej.
Okazało się, że mam brata, który postradał zmysły i że właśnie odkryłam bohaterkę, która przez długie lata będzie moją "książkową przyjaciółką". W trybie ekspresowym przeczytałam cały cykl z Zielonego Wzgórza.  Zachwycałam się Gilbertem (choć chwilę wcześniej go nie znosiłam), a przy "Ani na uniwersytecie" zrozumiałam, czym jest pustka spowodowana śmiercią bliskiej osoby. Przeżywałam wojnę i razem z Anią budowałam jej wymarzony dom.
I choć cała seria nie należy do najnowszych (pierwsza część została opublikowana sto osiem lat temu, dacie wiarę?!) to uważam, że jest to wciąż aktualna powieść z kategorii tych, które absolutnie każdy powinien znać. I tych, których znanie jest przyjemnością.

 

 Matylda

Roald Dahl. Kojarzycie tego pana? Pana, który stworzył "Charliego i fabrykę czekolady"? Otóż ten sam pan przedstawił światu Matyldę - najmłodszą i najbardziej niezwykłą wielbicielkę książek, jaką tylko możecie sobie wyobrazić.

Czy może być coś lepszego niż czytanie o książkoholiku, kiedy to samemu jest się książkoholikiem?

Matylda jest przesympatyczna, a do tego genialna. Mając niespełna pięć lat zaczytuje się w  Hemingwayu, Dickensie, Kiplingu i Steinbecku, i bez najmniejszych nawet problemów rozwiązuje skomplikowane matematyczne łamigłówki. Co najistotniejsze - ma też pewien dar, dzięki któremu jest w stanie nagiąć (i to dosłownie!) wszystko i wszystkich do swojej woli.
Choć "Matyldę" czytałam wieki temu, to wciąż pamiętam jak wielkie wywarła na mnie wrażenie. Że pod warstewką lekkiej i śmiesznej powiastki dla dzieci przekazuje ogrom życiowych mądrości, które z czasem docenią i dorośli.
Bo w gruncie rzeczy w każdym z nas tkwi dahlowska Matylda.

A jak wyglądałaby Wasza lista? Które książki podbiły Wasze kilkuletnie serca? :)