Chusteczki pilnie potrzebne! (Nie)szczęśliwa 7

"Books that made me cry" robi ostatnio oszałamiającą karierę na zagranicznym booktubie, dlatego węsząc nowy trend i w polskiej blogosferze, jako Geniusz Zła, postanowiłam być nad wyraz przebiegła i raz dwa (pierwsza!) opublikować post, który w luźny sposób nawiązuje do tego tagu (?).

Wyjaśnijmy sobie jedną rzecz. Pisałam już kiedyś, że jestem chyba największą płaczką całej blogosfery i naprawdę nie trzeba wiele, by ktoś pukał do mojego pokoju i pytał, czy aby na pewno wszystko w porządku. Dlatego pokażę Wam tylko książki najbardziej wyjątkowe spośród wyjątkowych; takie, które zamieniły mnie w płaczącą kupkę smarków i nieszczęścia.

Łapcie pudełko chusteczek, kubek herbaty i siądźcie wygodnie. Już? To zaczynamy! :)

Ostatnie dni Królika

Będę w tym momencie nudna do granic możliwości, bo kolejny raz wspomnę o "Ostatnich dniach Królika" Anny McPartlin. Wybaczcie, ale NIE DA SIĘ inaczej.  Płakałam od drugiej do ostatniej strony, w międzyczasie się śmiałam, a za chwilę znów szlochałam. To zdecydowanie jedna z najpiękniejszych, najsmutniejszych (i jednocześnie najzabawniejszych) książek, jakie kiedykolwiek czytałam. Wiem, że książka ta powoli wychodzi Wam bokiem (a zwłaszcza mojej przyjaciółce i osobom, które mają ze mną bezpośredni kontakt :D ), bo mówię i piszę o niej przynajmniej raz w miesiącu, ale... Sami rozumiecie :> A jeśli nie - przeczytajcie tę książkę. Wtedy na pewno zrozumiecie.

Nieco więcej o Króliku znajdziecie tutaj

  

Zanim się pojawiłeś

Nie jestem i nie będę obiektywna.

To zdecydowanie jedna z moich ukochanych książek. Wylałam wiadra łez już 3 lata temu, przy pierwszym z nią spotkaniu i wciąż wzbudza we mnie skrajne emocje. Uwielbiam Lou i Willa, pragnę trzmielowych rajstopek, a finał tej historii ciągle prowokuje mnie do licznych przemyśleń. Ktoś nazwał ostatnio Willa egoistą... Jasne, można go tak postrzegać, tylko warto pamiętać, że egoizm zwykle ma  wiele twarzy. Tak naprawdę każda z możliwych do podjęcia decyzji mogłaby - zależnie od punktu widzenia - zostać uznana za egoistyczną. Bez względu na to, jak bardzo tego pragniemy, świat nie był - i nigdy nie będzie - czarno-biały. A w ich sytuacji... Czy naprawdę możemy mówić o jakimkolwiek wyborze...?

Wczoraj (w końcu!) wybrałam się do kina, na ekranizację i...  Tak. Wykazałam się logicznym myśleniem, bo wzięłam ze sobą paczkę chusteczek (którą, swoją drogą, zgubiłam tuż po wyjściu z kina). Wiedziałam, że film będzie dobry, ale to, co zobaczyłam przerosło moje wszelkie oczekiwania. I jeszcze te piosenki Eda na dokładkę! <3

Gwiazd naszych wina

Moje pierwsze (i na razie wciąż jedyne) spotkanie z twórczością Johna Greena. Wiem, że to dosyć schematyczna książka, że kolejna, która ma wzbudzić litość i która oparta jest na tragedii dwójki zakochanych w sobie ludzi. Nic nie poradzę jednak na to, że Green totalnie mnie oczarował. Lubię jego styl, lubię Gusa ( <3 ) i lubię wszystko (no, prawie :< ) co się tam wydarzyło. I choć cała książka nie należy do najsmutniejszych (mamy i rozkwitającą miłość, walkę o spełnienie swoich marzeń, wspaniałą przyjaźń i mnóstwo zabawnych scen) to w pewnym momencie Green wbił mi sztylet prosto w serce, a każdą kolejną stroną tylko obracał go wokół własnej osi. Teraz wystarczy mi otworzyć książkę na wspomnianym fragmencie, a łzy same zaczynają płynąć (i uparcie nie chcą przestać).

Choinka i lampki świąteczne nigdy nie będą już synonimem szczęścia i radości.

Lucas

Był czas, gdy nałogowo czytałam Kevina Brooksa. Znałam na wyrywki fragmenty z wszystkich jego książek i złościłam się, że nikt prócz mnie go nie zna. Wciąż uważam, że to bardzo niedoceniany, aktualnie przyćmiony przez Greena czy Quicka (którego - żeby nie było - również lubię! ;) ) pisarz.

"Lucas" wstrząsnął mną najbardziej spośród wszystkich jego powieści i nawet teraz, po kilku dobrych latach, wciąż zdarza mi się myśleć o tym chłopcu. Tak bardzo inteligentnym i spostrzegawczym; miłym, uprzejmym i zaszczutym przez wyspiarski tłum. To powieść o niesprawiedliwości, o braku tolerancji, ksenofobii i tym, co w ludziach najgorsze. To zdarzenia, które budzą w nas głośny sprzeciw, które finalne zapierają dech w piersiach i wyciskają piętno - tak w sercu, jak i w pamięci.

"Ludzie nie lubią nie wiedzieć, kim jesteś i nie lubią rzeczy, które odstają od reszty, to ich przeraża. Wolą diabła, którego znają, niż tajemnicę, której nie rozumieją."

Lucas zajął specjalne miejsce w moim sercu. Jego historia nigdy nie powinna się wydarzyć, a co najsmutniejsze - wciąż i wciąż, i wciąż się dzieje, i zaczyna od nowa.

 Krucha jak lód  i  Bez mojej zgody

Gdybym miała wskazać swojego ulubionego autora to bez chwili wahania wybrałabym Jodi Picoult. Na 22 wydane do tej pory książki w Polsce tylko jedna z nich wydaje się być przeciętna. Cała reszta gra na emocjach lepiej niż niejeden wirtuoz na ukochanym instrumencie. Te dwie są dla mnie (a raczej dla mojego nadwrażliwego serca) zdecydowanie najgorsze. Zawsze niemiłosiernie dotyka mnie krzywda dzieci, a tutaj mamy jej pod dostatkiem - w "Kruchej jak lód" Willow cierpi (i to dosłownie :( ) na osteogenesis imperfecta, wrodzoną łamliwość kości, w "Bez mojej zgody" Kate zmaga się z białaczką (a Anna z jej konsekwencjami). Picoult pokazuje nam życie, w którym każdy kolejny dzień to nieustające pasmo bólu; w którym nie ma miejsca na nadzieję. Po mistrzowsku kończy obie historie i wprawia czytelnika w stan odrętwienia, z którego długo nie można się otrząsnąć.

Dobranoc, kochanie

To właśnie od tej książki zaczęła się moja przygoda z Dorothy Koomson, którą dziś uważam za jedną z ciekawszych autorek literatury kobiecej.
Początek historii nie zachwyca. Jest sztywno, drętwo i dziwnie. Jednak gdy lepiej poznajemy Leo - małego chłopca, pogrążonego w śpiączce,  z której nigdy się nie wybudzi; Novę, która  nie miała być matką i Mala, ojca, który w ciągu 9 miesięcy tak po prostu zmienił zdanie, zaczynamy inaczej patrzeć na tę opowieść. Byłam wściekła na Mala, nienawidziłam Stephanie, jego żony, która zmusiła go do porzucenia dziecka; płakałam z Novą, która nie potrafiła pozwolić swojemu przypadkowemu synkowi odejść i drżałam nad tym maleńkim chłopcem, któremu zabrano dzieciństwo i nie dano szansy na dorosłość...
Jedyne, co drażniło mnie w tej książce to tłumaczenie (które naprawdę miejscami było nad wyraz dziwne), ale jeśli tylko przymkniecie na to oko, dostaniecie piękną, smutną i do głębi wzruszającą powieść.

Czytaliście którąś z wymienionych książek?

Może inne wyciskają z Was łzy?

Czekam na komentarze, chętnie poczytam o tym, co Was wzrusza ;)