RECENZJA - "Jedyne wspomnienie Flory Banks" Emily Barr

Od kilkunastu już lat zmagam się z wadą wzroku. Życie krótkowidza nie jest wybitnie wyczerpujące,  chyba że...Zapomnę założyć na nos okulary czy też - dziwnym trafem - soczewki. Czuję się wtedy osaczona, skrajnie zdezorientowana i łypię spod oka na każdą mijającą mnie osobę (przypuszczam, że wyglądam wtedy jak ktoś, komu brak piątej klepki, podczas gdy jedyne, co usiłuję zrobić to połączyć rozmyty, człekopodobny kontur z określoną i znaną mi twarzą :D ). Czuję się źle i zdecydowanie NIE bezpiecznie. Całe szczęście, że owa dezorientacja szybko znika - wystarczy, że znajdę swe magiczne niczym różdżka Pottera okulary i voilà! Świat znów nabiera barw i na powrót staje się względnie bezpiecznym miejscem.  
Co jednak, gdybym nie miała tyle szczęścia? 
Gdybym straciła to, co zapewnia nam spokój ducha i pozwala odnaleźć się w niemal każdej sytuacji? 
Gdyby przez lata, raz za razem, brutalnie wyrzucano mnie z misternie stworzonej strefy komfortu i co kilka godzin zmuszano od nowa budować swoje życie? 
Co, gdybym była jak Flora Banks?   

Wspomnienia. Każdy je ma.
A jeśli nie...?
Flora Banks jest uszkodzona. Jej pamięć nie działa tak, jak powinna, w efekcie czego dziewczyna nie jest w stanie stworzyć - i utrzymać - żadnych wspomnień. Pamięta jedynie to, co zdarzyło się przed chorobą i przed operacją, która podziurawiła jej mózg niczym sito.
Pewnego dnia coś się zmienia. Flora zostaje pocałowana przez chłopaka, a wspomnienie pocałunku nie znika jak wszystko inne do tej pory.
Flora pamięta.
I Flora chce pamiętać.
Chłopak jednak znika, a Flora - gotowa gonić marzenia - wyrusza w szaleńczą wyprawę, która ma pomóc posklejać uszkodzoną pamięć, odnaleźć jej ukochanego i samą siebie. 

"Jedyne wspomnienie Flory Banks" to jedna z tych książek, koło których nie da się przejść obojętnie - niebanalna okładka przyciąga wzrok niczym magnes, opis zaostrza apetyt na poznanie całej historii, a rekomendacja samej Jennifer Niven daje gwarancję rewelacyjnej lektury.
Emily Barr, która już wcześniej pisała (i wydawała) powieści, zwykła specjalizować się w thrillerach i historiach skierowanych ku dorosłym - i to zdecydowanie czuć. Choć "Jedyne wspomnienie..." to teoretycznie literatura młodzieżowa, jestem pewna, że spodoba się też starszym odbiorcom. Barr genialnie oddała uczucia Flory, jej wieczne zagubienie i drzemiącą w niej - mimo choroby - odwagę. Sam pomysł wyprawy (czy to samotnej, czy też z towarzyszem) nie jest w literaturze niczym nowym ani szokującym, ale goniąca za niedoścignionym bohaterka już tak. Flora jest nietypowa - zagubiona między 10-letnią wersją siebie, a nastoletnią dziewczyną ; tłamszona przez nadopiekuńczą matkę i z bratem, którego nigdy nie ma - i pozornie nikt nie wie, dlaczego. Z rękoma wiecznie pokrytymi tuszem i planem, który sukcesywnie zaczyna realizować.
Autorka dokonała czegoś niesamowitego - sprawiła, że zagubienie Flory udzieliło się i mnie, a cała opowieść osnuta została mgłą tajemnic i okryta płaszczykiem niepokoju. Stworzyła niezwykle klimatyczną powieść, która - początkowo - jest jak przypadkowe fragmenty dwóch zupełnie różnych układanek. Z czasem cała historia nabiera sensu, a powtarzane przez Florę jak mantra zdania stawiają i ją, i jej otoczenie w nowym świetle. Przyznam, że w pewnym momencie sama miałam przysłowiowy mętlik w głowie i błądziłam między prawdą a ułudą. Barr starannie kontroluje wykreowany przez siebie chaos i krok po kroku, karta za kartą, odkrywa wszystkie tajemnice. I chociaż jestem zdania, że "sprawa Drake'a" mogła zostać lepiej zakończona (bo owo zakończenie nie było zbytnio spektakularne), to uważam, że "Jedyne wspomnienie Flory Banks" jest jedną z lepszych młodzieżówek, a Emily Barr jak najbardziej zasługuje na to, by stanąć w jednym szeregu z Matthew Quickiem i Jennifer Niven.

Wspomnienia. Jak się okazuje - nie każdy je ma. Czy to jednak źle...?
Ci, którzy je posiadają, często przeceniają ich wagę i pozwalają, by determinowały ich osobowość, przyszłość i tłumaczyły porażki. Są wymówką, by nie sięgać po więcej i swoistym kaftanem bezpieczeństwa.
A gdyby tak - choć na chwilę - odrzucić przeszłość i po prostu zacząć żyć, oddychać i spełniać marzenia? Nierealne? Bynajmniej.
Wymaga to tylko jednego.
Odwagi.

Za możliwość przeczytania powieści serdecznie dziękuję wydawnictwu