RECENZJA - "Srebrna zatoka" Jojo Moyes

Lubicie biblioteki?
Ja bardzo. Uwielbiam nieśpiesznie wędrować między regałami, wymieniać się nowinkami z pracującymi w niej paniami i polecać nieco zagubionym czytelnikom swoje ulubione powieści. Uwielbiam natrafiać na nieznane nikomu perełki, odkrywać nowe, intrygujące tytuły i podziwiać tęczę stworzoną z książkowych grzbietów.
Wiecie jednak, co lubię najbardziej?
Odnajdywać zapomniane przez wszystkich powieści popularnych autorów, które mało kto czytał i o których mało kto słyszał; powieści takie jak "Srebrna zatoka" Moyes, które - choć wyglądają niepozornie - okazują się być kawałkiem całkiem przyjemnej lektury. 

W Silver Bay czas płynie innym (i znacznie wolniejszym) rytmem.
W Silver Bay każdy się zna, a życie pozbawione jest większych niespodzianek.
W Silver Bay można zapomnieć o problemach i wypędzić ze swojej głowy wszelkie troski.
W Silver Bay jest idealnie.
A w każdym razie było.
Kiedy w malowniczym australijskim zakątku pojawia się Mike i firma chcąca zbić fortunę na cudach Zatoki, dalsze bezpieczne życie w Silver Bay staje pod znakiem zapytania. W niebezpieczeństwie znajdują się nie tylko mieszkające w niej morskie ssaki, ale i pewna jasnowłosa kobieta, która zrobi wszystko, by ochronić córkę.
Dosłownie wszystko.

Lubię Moyes i lubię jej styl pisania, a w "Srebrnej zatoce" znalazłam wszystko to, czego się spodziewałam i czego po prostu chciałam. To szalenie przyjemna historia z ciekawym wątkiem w tle (bo rzadko mamy okazję czytać o zwyczajach wielorybów czy delfinów, prawda? ;) ), ze świetnie oddanym klimatem nadmorskiej miejscowości i bardzo sympatycznymi bohaterami. Wielokrotnie wspominałam, że uwielbiam tworzonych przez Moyes mężczyzn, a Mike'a, główną męską postać "Srebrnej zatoki", polubiłam w trybie niemal natychmiastowym. Jest współczesną wersją księcia z bajki; przeuroczą, szarmancką i baaaardzo przystojną, i cieszę się, że mogłam poznać całą historię także z jego punktu widzenia. Moyes wykorzystała rodzaj narracji, który najbardziej do mnie przemawia - nie dość, że narrator jest pierwszoosobowy, to mamy ich kilku. Do głosu dochodzi nie tylko Mike, ale też m.in. uciekająca przed przeszłością Liza; tłamszona przez jej nadopiekuńczość córka i Kathleen, legendarna poławiaczka rekinów. Obserwujemy trzy pokolenia kobiet, a każde z nich pełne jest energii i niezłomnego charakteru, każde gotowe jest walczyć o swoje przekonania.
"Srebrna zatoka" to - wbrew pozorom - nie ckliwy romans (choć oczywiście znajdziecie w niej i taki wątek ;) ), a przesympatyczna historia o kolejach losu i tajemnicach, które upychane są na dnie starej szafy. To idealna, niezbyt wymagająca, lektura na lato. Co prawda trochę przewidywalna, ale absolutnie nie odbiera jej to uroku, a nam radości z czytania ;)

Lubicie biblioteki?
Ja bardzo.
Gdyby nie jedna z nich, raczej nieprędko sięgnęłabym po "Srebrną zatokę" Moyes, której na próżno można już szukać w księgarniach i nie przerwałabym złej passy w mym czytelniczym życiu (bo poważnie, ostatnio trafiam na same średniaki :/ ).  Chociaż "Srebrna zatoka" nie jest książką, która zmienia światopogląd i do której wciąż i wciąż chce się wracać, to naprawdę warto ją przeczytać.
Ot, chociażby tylko dla kilku chwil czystego, niczym niezmąconego relaksu ;)