RECENZJA - "Tysiąc pocałunków" Tillie Cole

Od dłuższego już czasu, pośród autorów powieści z nurtu New Adult, panuje pewna dziwna moda. Moda, która nakazuje stworzyć zakochaną w sobie do szaleństwa (i bez pamięci) parę, po czym - bez najmniejszych nawet skrupułów - uśmiercić jedną z jej połówek. Wszystko to oczywiście w taki sposób, by wycisnąć z czytelniczki (bo, bądźmy szczerzy, panowie raczej nie sięgają po tego typu literaturę) jak najwięcej łez. Książki te są coraz bardziej schematyczne i niemożliwie wręcz przewidywalne, przez co sam trend powoli zaczyna mnie irytować (bo czy naprawdę miłość i nagła śmierć to jedyny warty uwagi pomysł na książkę?), co nie zmienia jednak faktu, że wciąż po nie sięgam i wciąż je czytam (i najczęściej przy nich płaczę. Masochizm, moi drodzy. To oficjalna diagnoza). Siłą rzeczy często sięgam też po książki z serii Love Matters wydawnictwa Filia, która - można by rzec  - wyspecjalizowała się w tego typu wyciskaczach łez dla kobiet i dziewcząt. Pokochałam "Promyczka" Kim Holden, polubiłam książki K.A. Tucker i Brittainy C.Cherry, a niedawno - pomimo pewnych wątpliwości - poznałam Emmę Scott i jej "Serce ze szkła", które (choć oczywiście schematyczne jak cała reszta) nieoczekiwanie mnie poruszyło.
Premiera tego ostatniego sąsiadowała (no, mniej więcej :D ) z datą wydania innego "sercołamacza" Filii, tym razem od Tillie Cole, który też - co oczywiste - chciałam przeczytać. Wmówiłam sobie, że "Tysiąc pocałunków" zachwyci mnie bardziej niż wszystkie ostatnio przeczytane książki razem wzięte, że poziomem dorówna "Promyczkowi", że może -MOŻE! - zmotywuje mnie do jakichkolwiek zmian.
O, ja naiwna.

Ona i on, Poppy i Rune.
Kiedyś najlepsi przyjaciele, kochankowie, dwie połówki tej samej pomarańczy.
A potem Rune się przeprowadził i... Nie ma już jego i jej. Kontakt się urywa, uczucia są tłamszone, a życie toczy się dalej.
Rune jednak wraca.
A Poppy ma tajemnicę.
Tajemnicę, która nie tylko nie przyniesie ukojenia stęsknionym duszom, ale i rozbije je na pięć milionów kawałków.

Nasłuchałam się tylu zachwytów nad tą książką, że byłam praktycznie pewna, iż będzie ona - co najmniej - dobra. Oczywiście wiedziałam czego mniej więcej się spodziewać, wiedziałam jak skończy się cała historia (bo nie oszukujmy się, one wszystkie zawsze kończą się tak samo), ale chciałam odnaleźć w niej to, co zachwyciło setki czytelniczek. Chciałam dobrej opowieści z sympatycznymi bohaterami, chciałam ich polubić, im kibicować i z nimi płakać. Chciałam emocji, przygody i małej dawki cierpienia. Srogo się jednak rozczarowałam. Przed przeczytaniem tej książki przez myśl nawet mi nie przeszło, że okaże się ona słaba, ale niestety, muszę to powiedzieć (czy też napisać ;) ). "Tysiąc pocałunków" nie urzekło mnie w najmniejszym nawet stopniu. To banalna, przesłodzona i po prostu mało ciekawa opowiastka. Po pierwsze - bohaterowie. Poppy jest oczywiście prześliczna, Rune niemożliwe wręcz przystojny, a ich uczucie rozpala zmysły i jest - jak to określa sama Tillie - "po wsze czasy". Skrajnie irytował mnie przesadny patetyzm, z jakim autorka opisywała związek tak młodych ludzi, denerwowały - chociaż nie, raczej śmieszyły - słowa, jakimi się do siebie zwracali. Ich rozmowy były momentami absurdalne - bo litości, czy naprawdę jakikolwiek 15-latek (albo i 17-latek) mówi tak jak Rune? Co do Poppy zaś... Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakoby Tillie Cole stworzyła ją na wzór Promyczka Holden (choć sama Tillie ponoć nie czytała jeszcze książki Kim).  Niestety wypada w tym zestawieniu bardzo blado i - jak dla mnie - jest jedynie marną kopią panny Sedgwick. O ile Kate naprawdę dała się lubić, a jej podejście do świata i życia zachwycało, o tyle Poppy w swoim działaniu; w swoich słowach jest po prostu sztuczna, plastikowa, nieprawdziwa.  Może to też kwestia tego, że w gruncie rzeczy nie miała innego życia prócz Rune'a. O, to właśnie kolejna kwestia, którą warto poruszyć - "Tysiąc pocałunków" jest niezwykle, hm, płaskie i opiera się tylko na miłości Poppy i Rune'a. Nie ma żadnych wątków pobocznych, nie ma ani słowa o pasji czy pasjach któregokolwiek z nich; o ich relacjach z innymi ludźmi (no, prócz niesnasek Rune'a z jego ojcem, które i tak sprowadzają się do Poppy); nie ma żadnego tła, absolutnie niczego. Przez blisko 400. stron czytamy o niesamowitym, wielkim i bezkresnym niczym ocean uczuciu (17-latków, dodajmy), przez 400. stron milion razy jesteśmy zapewniani, że to wszystko jest "po wsze czasy", że jedno kocha drugie, a drugie kocha pierwsze. Nosz litości, ileż można?
Może człowieka zemdlić od nadmiaru (sztucznej!) słodyczy.
Jedynym naprawdę ciekawym akcentem w książce Tillie Cole jest pomysł (motyw?) ze słojem i kolekcjonowaniem ulotnych chwil na papierowych serduszkach. Nie spotkałam się z czymś takim w żadnej czytanej wcześniej historii i fakt faktem, jest to coś nowego, coś innego, nawet odkrywczego. Niestety, jeden niezły pomysł nie ratuje całej - dość grubej przecież - powieści i w efekcie "Tysiąc pocałunków" to książka dość słaba, raczej nudna i zdecydowanie przereklamowana.

Nie jestem wybrednym czytelnikiem (naprawdę! :D ), co więcej, sporo jest książek w powszechnej opinii uznawanych za słabe, a które mnie się jednak podobały. Potrzebuję bowiem czegoś, co zwiąże mnie z daną powieścią, czegoś, dzięki czemu stanie się w niewielkim chociaż stopniu wyjątkowa. Mogą to być fenomenalni, nieprzeidealizowani bohaterowie, może to być cięty - albo przesycony humorem - język autora, może też sama, za to nieszablonowa, fabuła.
Sami widzicie, nie wymagam wiele ;) "Tysiąc pocałunków" Tillie Cole nie ma jednak ani pierwszego, ani drugiego, ani - daję Wam słowo - trzeciego.
W mojej ocenie to monotematyczna, nazbyt cukierkowa historia, na którą nie warto tracić czasu.
W końcu świat pełen jest tysiąca lepszych książek.