RECENZJA - "Poradnik pozytywnego myślenia" Matthew Quicka

Pierwsze, nadzwyczaj udane spotkanie z Matthew Quickiem (o którym więcej tutaj) spowodowało, że poczułam dziwną i niemożliwą do zignorowania potrzebę przeczytania wszystkich napisanych przez niego książek. Po cichu nazywałam go swym ulubionym autorem, a w głowie już układałam peany na jego cześć. Dlatego cieszyłam się jak dziecko, gdy na bibliotecznej półce znalazłam - ewidentnie na mnie czekający! - egzemplarz "Poradnika pozytywnego myślenia". Nastawiłam się na przygodę, na fantastyczną historię; na emocje, śmiech i wzruszenie. Tymczasem jedyne, co poczułam to gorzki smak rozczarowania.

Pat Peoples to dorosły mężczyzna z przemyśleniami na poziomie 10-letniego chłopca. Wychodzi ze szpitala psychiatrycznego (który uparcie nazywa "złym miejscem") i na powrót próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie. Tym razem jednak ma plan, dzięki któremu odzyska żonę. Trenuje po kilkanaście godzin dziennie, ćwiczy bycie miłym i wiernie kibicuje Orłom. Jego względnie uporządkowaną rzeczywistość burzy pojawienie się Tiffany, dziwnej i nieco nieobliczalnej kobiety, która - uwaga - również ma plan.
Plan, który niekoniecznie pokrywa się z tym, który ma Pat.

Zawiodłam się. Choć styl Quicka wciąż mi się podoba, choć wciąż potrafi i wzruszyć, i rozbawić, to koszmarnie się zawiodłam. Nijak nie czułam tej historii. Nie pojmuję przemiany Pata ze zdrowego człowieka w psychicznie chorą osobę. Nie rozumiem jego pragnienia "odzyskania Nikki", a obszerne opisy meczów i kibiców najzwyczajniej w świecie mnie nudziły. Pozytywnego myślenia było w tej książce jak na lekarstwo (o, a optymizm ojca Pata wręcz mnie zabijał -_- ) i nie potrafię też pozbyć się wrażenia, że powiedziano nam zdecydowanie zbyt mało na temat przeszłości głównego bohatera.
Wydaje mi się, że Quick chciał stworzyć niebanalny romans, a wyszło z tego sama-nie-wiem-co.
Relacja dwójki głównych bohaterów (o ile Tiffany można tak nazwać) faktycznie zapowiadała się nieszablonowo, niestety dalej zawiało sztampą. Zabrakło logiki, sensu i ciekawego zakończenia całej historii.

Nie rozumiem - i  już chyba nie zrozumiem - fenomenu tej książki. Prócz kilku zabawnych scen i "montażu Pata" nie ma w niej nic odkrywczego; czegoś, co zapadłoby w pamięć. Ot, takie czytadło, które czyta się po to, by raz na jakiś czas uciec gdzieś myślami i o którym szybko się zapomina. Mam nadzieję, że "Poradnik pozytywnego myślenia" to tylko mała rysa w twórczości Quicka i że  pozostałe książki są tak świetnie jak Leonard i jego opowieść. "Poradnik..." to dla mnie przeciętniak.
A może po prostu zbyt wiele oczekiwałam...?