O dziewczynce, która nie znała Harry'ego

Kiedy w 1997 roku ukazał się pierwszy tom nowego cyklu brytyjskiej - i wtedy nikomu jeszcze nieznanej - autorki podpisującej się jako J. K. Rowling, nikt nie przypuszczał, że losy młodego czarodzieja z blizną na czole zdominują czytelnicze dzieciństwo prawie każdego z nas. Że ci, którzy wychowali się na Harry'm, już zawsze będą czuć do niego niebezpiecznie blisko graniczący z obłędem sentyment. Że regularnie będą przeprowadzać maratony z Potterem, po kilkanaście razy czytając każdy tom; że będą marzyć o własnej sowie i nigdy (ale to nigdy) nie przestaną czekać na swój zaginiony list z Hogwartu.
Szaleństwo, prawda?
Szaleństwo, które -stety niestety - całkowicie mnie ominęło.

Nie wychowałam się ani z, ani na Harry'm. Żyłam pod jednym dachem z człowiekiem, który nocami - w czasie światowych premier - tkwił w kilometrowych kolejkach, byleby tylko jak najszybciej mieć w domu najświeższy tom.

Żyłam w domu, w którym Harry po prostu i od zawsze był -  a mimo to przez blisko kilkanaście lat ani razu przez myśl mi nie przeszło, by go przeczytać.
Kiedy więc nieco ponad rok temu, po z sukcesem (dzięki niebiosom!) zakończonej sesji, szykowałam wakacyjny TBR, stwierdziłam, że koniec. Że najwyższa pora przestać być ignorantem, poznać historię, której po prostu nie wypada nie znać.
Problem w tym, że miałam wtedy nie 11, a 21 lat.

A nie można przecież czytać Pottera po raz pierwszy w życiu jako dorosła już osoba...
Bo nie można, prawda...?

Czy warto sięgać po Pottera nie będąc już dzieckiem? Czy historia, której bohaterowie mają raptem kilkanaście lat jest w stanie oczarować osobę, która ma ich znacznie więcej? I czy to wszystko nie będzie po prostu... zbyt infantylne?

Powiem szczerze - bałam się zmierzyć z Potterem i mocno obawiałam, że tak kochana przez miliony seria zwyczajne mnie znudzi. Że nie będę w stanie zżyć się z bohaterami, a świat magii - jak i cały Hogwart - wzbudzi we mnie jedynie politowanie.

Okazało się jednak, że wiek nie jest absolutnie żadnym problemem, bo stworzona przez Rowling rzeczywistość jest nie tylko uzależniająca, ale i ponadczasowa.

Mogłoby się wydawać, że początkowe części będą zbyt dziecinne dla starszego odbiorcy (wszak w pierwszej Harry ma raptem 11 lat), ale wiecie co? To wierutna bzdura ;) Te tomy skrzą się od błyskotliwego humoru i przygód opisanych z taką werwą, że naprawdę nie trzeba mieć rozbudowanej niczym pałac Sherlocka wyobraźni, by czuć się ich uczestnikiem ;) Do tego z każdym tomem nasi bohaterowie dorastają, robi się mniej zabawnie, za to bardziej mrocznie i przejmująco, więc każdy, nawet najbardziej wybredny czytelnik, znajdzie w Harry'm coś dla siebie.

Jedyne, co odrobinkę przeszkadzało mi w cieszeniu się lekturą to spoilery, które zafundowałam sobie przez lata swojej "potterowej awersji" i które w najmniej odpowiednich momentach do mnie wracały. I tak znacznie wcześniej poznałam zakończenie sprawy z horkruksami, wiedziałam, co stanie się z rudowłosym bliźniakiem i co spotka Cedrika (a także Dumbledore'a, Snape'a czy Syriusza).

No cóż. Pretensje mogę mieć tylko do siebie.

W każdym razie dziś mam 22. lata, przeczytane wszystkie tomy i obejrzane wszystkie ich ekranizacje ("HP i komnatę tajemnic" nawet 6 razy :D ). Gorliwie wyczekiwałam wznowienia książek z biblioteki Hogwartu i nieustannie wpadam w zachwyt nad cudownymi ilustrowanymi wersjami, których po prostu nie można nie mieć. Czy zmieniam się w Potterhead?

O, jak najbardziej! :D

Jeśli masz więcej niż naście lat, nigdy nie czytałeś "Harry'ego Pottera" i uważasz, że teraz to już nie ma sensu, że jest za późno, a tak w ogóle to nawet nie lubisz fantastyki... Nawet nie wiesz co tracisz, kolego / koleżanko! ;)
Ktoś powiedział kiedyś, że z Harry'ego nigdy się nie wyrasta. Ja z kolei powiem, że nigdy nie jest się zbyt starym, by po raz pierwszy wkroczyć do Hogwartu.

Czy żałuję, że nie dorastałam z Harry'm? Ogromnie.
Czy żałuję, że jednak go przeczytałam? Absolutnie! ;)

A co Wy sądzicie na ten temat?
Warto sięgać po światowe sensacje nawet wtedy, gdy - teoretycznie - nie są one skierowane do naszej grupy wiekowej?
I co myślicie o samym Potterze? Znacie go? Lubicie? A może wręcz przeciwnie - gorąco nie znosicie?
Dajcie znać ;)

Za wzbogacenie mojej kolekcji w ilustrowaną wersję "Harry'ego Pottera i komnatę tajemnic" ogromnie dziękuję wydawnictwu