RECENZJA - "Pierwszy róg" Richarda Schwartza

Nie czytam fantastyki. Nie lubię na siłę udziwnianych światów, bohaterów o mocy większej niż ta Hulka i miasteczek, których nazw nawet nie potrafię wymówić. O ile jeszcze przełknę "lekką fantastykę" (w stylu chociażby "Zmierzchu"), o tyle od high fantasy trzymam się tak daleko jak tylko mogę.

A jednak przeczytałam "Pierwszy róg" Schwartza, opisywany jako wielotomową sagę w nurcie high/urban fantasy.

Przeczytałam i - o dziwo! - wcale nie było tak źle, jak się spodziewałam.

Gdy panuje zamieć, a w jednej gospodzie ścierają się różne światy, wszystko się może zdarzyć.
Lea dzierży w dłoniach magiczny miecz.
Havald jest starcem, który ponoć nie ma imienia i który na nic już nie czeka.
Janos, przywódca bandy rabusiów, za cel obrał sobie jedną z córek gospodarza.
Pośród rozmów, biesiadnych tańców i kufli pełnych piwa, rozkwitają relacje, tworzą się burdy, a w końcu i pewna opowieść, która doprowadzi wszystkich do Askiru.
Miasta z legend. 

Wspominałam już, że nie przywykłam do czytania fantastyki i skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie obawiałam się lektury "Pierwszego rogu". Mawiają, że nie taki diabeł straszny jak go malują i powieść z nurtu high fantasy może być całkiem niezła, choć - oczywiście! - nie jest pozbawiona wad.
Cieszę się, że Schwartz nie odpłynął zbyt daleko w kreacji świata przedstawionego - co prawda mamy tu i elfy, i magię, i jeszcze epizod z wilkołakiem, ale w gruncie rzeczy świat ten jest bardzo podobny do naszego, tego prawdziwego. Za plus należy też uznać bohaterów, których stworzono z precyzją i naprawdę solidnie - każdy z nich jest bardzo charakterystyczny, pełen życia i barw. Akcja, choć na początku nieco ślamazarna, z czasem nabiera tempa i pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że momentami gna na łeb, na szyję. Niestety Schwartz ma tendencję do nagłych przeskoków jeśli chodzi o miejsce akcji czy też jej dynamikę - momentami idzie się pogubić w jego logice (albo raczej w jej braku). Kilkukrotnie straciłam wątek i musiałam wracać do poprzednich stron i wydarzeń, by w ogóle zrozumieć, co właśnie się zdarzyło. "Pierwszy róg" to również nierównie dialogi. Przez "nierówne" mam na myśli to, że raz są one inteligentne, dowcipne i napisane z przytupem, a innym razem są tak żałosne, że wywołują uśmiech pełen politowania. Razi też mieszanie słownictwa - eleganckich, pełnych emfazy zwrotów czy zdań z bluzgami i kolokwializmami, chociaż nie tak bardzo jak wciśnięty niemal na siłę wątek romansowy. Panie Schwartz, na litość boską, naprawdę? Czyż nie lepiej byłoby oprzeć się na poczciwej relacji uczeń-mistrz, zamiast tworzyć absurdalny związek starca i młodziutkiej elfki?
Co jeszcze... Zabrakło mi Askiru, miasta, od którego nazwę wziął przecież cykl zapoczątkowany przez "Pierwszy róg". Pojawia się w ledwie kilku wzmiankach i mam wrażenie, że jego znaczenie całkiem się rozmywa. Ja rozumiem, że to dopiero pierwsza część wielotomowej sagi, ale liczyłam na coś więcej niż burdy w barze czy łóżkowe podboje nadprzyrodzonych istot.
Całe szczęście, że Schwartz - mimo wszystko - ma całkiem przyjemny i niezbyt toporny styl; dzięki temu można odrobinę przymknąć oko na wady i nienajgorzej spędzić czas z jego książką.

"Pierwszy róg" powinien spodobać się tym z Was, którzy pasjami grają w gry RPG i tym, którzy lubią książki  ze szczyptą magii. Jeśli szukacie chwilowego zastępstwa za Sandersona i tomiszcza, z którym będziecie mogli spędzić więcej niż jeden tylko wieczór, to śmiało próbujcie ze Schwartzem i jego "Pierwszym rogiem".

Co prawda Sanderson to to nie jest, ale mam nadzieję, że i tak nie będziecie narzekać ;)