RECENZJA - "Nasze życzenie" Tillie Cole

Mamy rok 2017. Filia wydaje "Tysiąc pocałunków" Tillie Cole i nie mija nawet chwila, a blogosfera książkowa już ugina się pod ilością dziko pozytywnych recenzji. "Sercołamacz!", wołają jedni;  "Chusteczki pilnie potrzebne!", dodają drudzy, a ja - jako że mam skłonność do podejmowania masochistycznych decyzji - z uciechą sięgam po tak dobrą ponoć książkę. Sięgam i... niemal natychmiast żałuję.

Mamy rok 2018. Filia wydaje "Nasze życzenie" Tillie Cole i nie mija nawet przysłowiowa sekunda, a sytuacja sprzed ponad roku się powtarza. Blogosfera szaleje, czytelniczki mdleją z nadmiaru emocji, a łzy spływają po twarzach szybciej niźli wodospady do rzeki Iguaçu. Ponownie sięgam po tak entuzjastycznie recenzowaną książkę i...
Nie, tym razem nie żałuję ;)

On jest nadzieją muzyki klubowej. Każdy chce go znać, przebywać w jego towarzystwie i kąpać się w blasku jego sławy. Niewielu tak naprawdę interesuje to, że chłopak ma w sercu kilka cierni i że bolesna przeszłość wciąż trzyma go w szachu.

Ona ma artystyczną duszę. Kocha nuty, muzykę i swojego brata bliźniaka. Kocha też wspomnienie chłopca, którego symfonię lata temu słyszała. Chłopca, po którym dziś nie ma już nawet śladu i który skrzypce zamienił na elektroniczne beaty.

Bonnie odkrywa go w Anglii.

Cromwell wraca do Karoliny Południowej i - choć sam o tym nie wie - także do niej.

Ona jest kolorem w jego ciemności, on - biciem jej serca.

Aż w końcu jej kolor blaknie, a on musi zdecydować czy ma w sobie wystarczająco dużo siły, by odciąć się od przeszłości i - w końcu! - zacząć żyć.

Tym razem dla nich dwojga. 

Do "Naszego życzenia" podeszłam z dużą dozą ostrożności, wszak wciąż (mimo upływu czasu, zauważcie!) miałam w pamięci poprzednią książkę Cole, która okazała się - mówiąc delikatnie - koszmarkiem. Spodziewałam się, że "Nasze życzenie" będzie kalką "Tysiąca pocałunków" i równie słabą powieścią, a tymczasem... No, kochani, rzec, że lekko się zaskoczyłam to duuuuuże niedopowiedzenie ;)

Najnowsza powieść Tillie Cole jest sto razy lepsza niż "Tysiąc pocałunków". Słodka, ale nie mdląca. Urocza, ale bez popadania w przesadę. Schematyczna, ale na tyle, że da się na to przymknąć oko. Bohaterowie też są znacznie przyjemniej skonstruowani niż ostatnio - nie szarżują szumnie brzmiącymi frazesami i nie obrażają się o Bóg wie co (jak np. niezapomniany Rune). Bonnie jest przesympatyczna, a jej relacja z bliźniakiem, Eastonem, godna pozazdroszczenia. Cromwell, choć na pozór stara się być typowym książkowym bad boyem, w głębi duszy wcale nim nie jest, a jego wrażliwość momentami zapiera dech w piersi. Ciekawie opisano także pewną przypadłość naszego muzyka, ale - coby nie spoilerować - nie zdradzę, o co dokładnie chodzi.

"Nasze życzenie" to kolejna już powieść Tillie, do której autorka ta próbuje wpleść motyw muzyki. I o ile za pierwszym razem poszło jej... źle, o tyle teraz.... No, moi drodzy, trzeba przyznać, że dała radę. Ta historia wypełniona jest melodią po brzegi. Tillie z każdą następną stroną i rozdziałem wystukuje coraz boleśniejszy i coraz głośniejszy rytm. Coraz bardziej ogłusza nas swą opowieścią i bez skrupułów angażuje w dramat Bonnie i Cromwella, a wszystko to otula płynącą prosto z serca muzyką. Wspaniale przedstawia głęboką przyjaźń między rodzeństwem i powoli rodzącą się miłość pomiędzy dwiema pokiereszowanymi duszami. Odrobinkę brakowało mi lepszego przedstawienia relacji Cromwella z jego ojcem (bo mniemam, że miała być ważna, a w książce tak naprawdę opierała się głównie na rozmowach o talencie chłopaka), do tego nieco zirytował mnie plot twist związany z pewnym profesorem (to było naprawdę tanie, Tillie, mogłaś sobie darować -_- ), ale poza tym...

Jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona tą powieścią.

Tillie Cole dała radę, ot co ;)

"Nasze życzenie" Tillie Cole to naprawdę dobra opowieść o miłości i muzyce, o przekraczającej granice wyobraźni przyjaźni i o przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć. Jeśli pokochaliście "Tysiąc pocałunków", to daję słowo, że tę książkę pokochacie jeszcze mocniej. A jeśli historia Rune'a i Poppy przyprawiała Was - tak jak i mnie - o mdłości to...

Dajcie szansę "Naszemu życzeniu". Czuję, że nie będziecie tego żałować ;)

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu