Bolączki niedoszłego autora, czyli dlaczego wciąż nie napisałam książki

 

W maju - wyjątkowo - robimy małą przerwę z #nieksiążkowo. Wszystko po to, by porozmawiać o czymś baaaaaardzo książkowym, o czymś, co marzy się każdemu szajbniętemu na punkcie czytania człowiekowi i o tym, co planuje każdy obdarzony nieco zbyt wybujałą wyobraźnią osobnik.
Moi drodzy, na tapetę bierzemy dziś <tututututututu, werble i oklaski>...
WŁASNĄ KSIĄŻKĘ.

A raczej to, dlaczego do tej pory jej nie napisałam.

PROLOG

Ledwie nauczyłam się pisać, a już próbowałam skrobać w zeszycie z dziką panterą na okładce swoje historie. Zaczynałam - jak na istotę z czarną duszą przystało - od mrocznego thrillera z psychopatą i uroczym rodzeństwem w tle. Apetyt na krwawe opowieści szybko mnie jednak opuścił, a wspomniany wcześniej zeszyt (z całą - na sto procent pełną potencjału :D - zawartością) wylądował na strychu, razem z resztą nikomu niepotrzebnych już rupieci i klamotów. 

Później nadeszła era harlequinów czytanych przez moją ciocię. Szybko wyniuchałam, że zaczytujących się w romansach cioć jest znacznie więcej i że napisanie takiej właśnie powiastki może być strzałem w dziesiątkę. Czemu nic z tego nie wyszło? Banał - zapomniałam, że mam tylko jedenaście lat i zerowe doświadczenie w sprawach romantycznych :D Jak się okazało - oglądanie "Zbuntowanego anioła" w tym akurat przypadku okazało się niewystarczające.

Po drodze miałam jeszcze kilka innych pomysłów, które nie wypaliły i które nie miały szans na realizację. 

Jednak troszkę ponad cztery lata temu wpadł mi do głowy - nie chwaląc się - naprawdę konkretny pomysł na fabułę. Na bohaterów. I na kilka innych szczególików. 

Prawie rok temu przyszedł drugi pomysł - jeszcze lepszy i mający większe szanse na sukces.

Ani pierwszy, ani drugi nie przekroczył jednak granicy czterech rozdziałów.

Dlaczego...? 

ROZDZIAŁ 1

Jestem leniwą bułą. 

Nie mam zbyt wiele wolnego czasu, więc kiedy już nie muszę być w pracy i kiedy nikt niczego ode mnie nie chce, a ja mogę wreszcie odpocząć, perspektywa mobilizowania ostatnich szeregów szarych komórek i próba stworzenia czegoś kreatywnego jest - szczerze mówiąc - mało kusząca. Tym bardziej, gdy z książkowej półki z wyrzutem zerka na mnie stos powieści i gdy właśnie pojawia się nowy odcinek "Grey's anatomy".

ROZDZIAŁ 2

Mam wrażenie, że wszystko już było. Nie chcę powielać i tak powielanych już do bólu schematów i nie chcę być wtórna w czymś tak ważnym jak własna (a do tego pierwsza!) książka. Dlatego ze skrupulatnością zawijającego w te sreberka świstaka odrzucam każdy pomysł, który ktoś już wcześniej wykorzystał. 

Tyle że pomysły kiedyś w końcu się kończą, a ja zostaję z niczym :/

ROZDZIAŁ 3

Nie piszę książki, bo... piszę bloga.

Brzmi jak wymówka (zresztą jak wszystko w tym poście :D ), ale każdy, kto choć przez chwilę "bawił się" w blogowanie wie, ile zajmuje ono czasu i energii. Zdarzają się dni, w które mam ochotę sobie "popisać", ale nim usiądę do książki przypominam sobie, że mam do napisania zaległą recenzję czy coś na tzw. już.

W starciu książka vs tekst na bloga zawsze zwycięża to drugie.

Niestety. 

ROZDZIAŁ 4

Głowę mam pełną pomysłów i godzinami potrafię układać w niej dialogi. Traf jednak chciał, że najlepsze pomysły mam tuż przed zaśnięciem, a - jak już zresztą wspomniałam - jestem leniwą bułą i za nic nie chce mi się wychodzić z ciepłego łóżeczka, by pomysł ten zapisać (na swoje usprawiedliwienie dodam, że jestem zmarźluchem ;) ).

Nie jestem jak Stephenie Meyer - swoje sny pamiętam zwykle tylko przez pierwsze 15 minut po przebudzeniu, a to, o czym myślałam tuż przed padnięciem w objęcia Morfeusza, jeszcze krócej. 

"Spać czy wstać?" więc  - dylemat, jak sami widzicie, iście hamletowski. 

EPILOG

Plan? Jest. Pomysły? Obecne. Sylwetki bohaterów? Metaforycznie naszkicowane.

A mimo to postępów w pracy nad książką zero.

Jak przegonić z siebie lenia? Jak pisać, by napisać? I w końcu - jak się pozbyć słomianego zapału?

Jeśli znacie odpowiedzi na te irytujące pytania to - błaaaagaaaam - podzielcie się nimi. Jeśli sami próbujecie coś napisać - tym chętniej poczytam o Waszych doświadczeniach.

Najwyższa już pora, by z niedoszłego autora stać się już tylko (a raczej aż! ;) ) autorem.