[PRZEDPREMIEROWO] RECENZJA - "Caraval. Chłopak, który smakował jak północ" Stephanie Garber

Debiut, który przedpremierowo zdobywa setki pochwał; który oczarował producentów filmowej wersji "Niezgodnej"  na tyle, że właśnie przygotowują jego ekranizację i który pojawi się w blisko 20. krajach świata.

Debiut, który - ponoć! - zniewala, zachwyca i intryguje.
Brzmi bardzo, BARDZO zachęcająco, prawda?
Ha.
Obietnica dobrej książki to niestety jedyne, co może zaoferować Wam "Caraval".

Scarlett ma osiemnaście lat i od dawna jedno pragnienie - odwiedzić legendarny Caraval i wziąć udział w grze, dzięki której dostanie niepowtarzalną szansę na realizację swego marzenia. Wychowywana przez ojca-tyrana, wiecznie odpowiedzialna za młodszą (i bardziej szaloną) siostrę i przeznaczona hrabiemu, którego nigdy nie widziała, nagle, za sprawą pewnego żeglarza, zostaje wyrwana z tego może nieidealnego, za to doskonale znanego sobie świata.

Zostaje gościem honorowym Legendy, Mistrza Caravalu i zaczyna grę, o której śniła od lat.

A wtedy...

Ginie Tella.

Scarlett, chcąc znaleźć siostrę, decyduje się na współpracę z Julianem, przystojnym i nieobliczalnym żeglarzem, któremu nie chce i chyba nie powinna ufać. Legenda zaczyna niebezpiecznie przypominać szaleńca, Telli wciąż nigdzie nie ma, a sama gra powoli przestaje być tylko grą.

Bo właściwie gdzie kończy się fantazja, a zaczyna rzeczywistość?

Blisko pół roku temu miałam okazję przeczytać dwa pierwsze rozdziały "Caravalu", które mnie zaintrygowały i sprawiły, że z niecierpliwością oczekiwałam na chwilę, gdy w końcu poznam całą historię stworzoną przez Garber. Początek powieści jest naprawdę dobry, problem w tym, że... jedynie on, bo im dłużej czytamy, tym większą mamy ochotę
a) rzucić książką o ścianę,
b) potrząsnąć durną bohaterką,
c) odłożyć ją i litościwie przestać się dręczyć i męczyć.

Choć pomysł na fabułę był i ciekawy, i dosyć innowacyjny, to jego realizacja poszła koszmarnie. 

Po pierwsze - bohaterowie. Tak strasznych, tak głupich, tak lekkomyślnych i pozbawionych jakiejkolwiek logiki w działaniu nie spotkałam już dawno. Scarlett, opisywana jako rozsądna, okazuje się pogubioną w swoich (niezbyt ciekawych, dodam) przemyśleniach dziewczynką, która w trzy sekundy jest w stanie zmienić obiekt zainteresowań i choć deklaruje ogromną miłość do siostry, to w chwili próby podejmuje tak absurdalne decyzje, że wywołują one jedynie litościwy śmiech. Jej brak konsekwencji przyprawia o ból głowy, a głupota z całą siłą bije po oczach. Mówiąc o głupocie nie sposób nie wspomnieć o Telli, siostrze naszej Karmazynki. I o ile Scarlett jest tylko "głupia", to Tella jest najzwyczajniej w świecie tępa. Trzpiotowata, wiecznie chichrająca się (a przynajmniej taką się wydaje) i notorycznie uganiająca się za stadem mężczyzn dziewucha, która nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa i ślepo wchodzi w ogień, nawet jeśli wie, że ten mocno ją poparzy. Kolejnym absurdem jest Julian, postać, która według mnie jest totalnie zbędna. Wiadomo, w każdej powieści MUSI ( ;) ) być przynajmniej jeden męski bohater, będący potencjalnym źródłem westchnień czytelniczek, ale Julian... Nie. Zdecydowanie nie jest takim bohaterem. Pojawia się nagle, zachowuje dziwnie i w sumie niewiele wnosi do samej fabuły. Tym bardziej więc nie rozumiem podtytułu, jaki został przypięty "Caravalowi" przez wydawnictwo - chłopak, który smakował jak północ jest nikim innym jak tylko zwykłym, nieistotnym dla powieści, człowieczkiem.

Wydarzenia w "Caravalu" nudzą. Nie zaskakują ani przez chwilę, a co najgorsze, warsztat autorki też nie należy do rewelacyjnych. Stephanie Garber nie potrafi malować słowem, a niestety, w przypadku takiej książki jak "Caraval", gdzie dzieje się  (a raczej "gdzie powinno dziać się") dużo, gdzie pełno jest (albo prędzej "gdzie powinno być") koloru, barw i emocji, jest to konieczne. W przeciwnym razie powstaje zwykłe czytadło, które nie wzbudza nic więcej niż tylko lekką irytację.
I właśnie czymś takim jest "Caraval".

Jeśli należycie do Potterhead i z wytrwałością godną niedźwiedzia, który zwęszył słoik miodu, poszukujecie kolejnej pełnej magii i tajemnic książki to zaklinam Was, nie sięgajcie po "Caraval" i oszczędźcie sobie paskudnego smaku gorzkiego rozczarowania.
"Caraval" nie ma w sobie ani krzty magii, której tak wiele jest chociażby w "Cyrku nocy" Erin Morgenstern czy "Wróżbiarzach" Libby Bray. To nudna, mało ciekawa książka z niewyobrażalnie bezmyślnymi bohaterami, która pochwalić może się jedynie ładną okładką.
A to chyba troszkę za mało, by tracić na nią czas.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję