Miłe złego początki, czyli o kontynuacjach, które okazały się klapą

Zdarzyło Wam się kiedyś trafić na serię, której pierwszy tom Was porwał, może i zachwycił, a już na pewno bardzo się podobał, ale kolejne - niestety! - okazały się jedynie wielkim rozczarowaniem? Tak wielkim, że aż nie dowierzaliście, że taki koszmarek (ewentualnie koszmarki) wyszedł spod pióra tak dobrego uprzednio autora?
Bo mnie i owszem. 

Rozczarowanie nr 1
seria "Slammed" Colleen Hoover

Moja przygoda z Hoover zaczęła się banalnie - ot, pewnego dnia znalazłam w bibliotece osławione tamtymi czasy "Hopeless". Choć książka może i nie była wybitna, to bardzo spodobał mi się styl Colleen, dlatego następne biblioteczne łowy poskutkowały przytachaniem do domu torby pełnej powieści, wśród których była "Pułapka uczuć".  Nawet nie macie pojęcia jak bardzo (naprawdę bardzo, BARDZO, bardzo) przypadła mi ona do gustu. Była czymś nowym, czymś świeżym; do tego nie skupiała się wyłącznie na wątku romansowym, ale i zawierała przepięknie poprowadzony motyw rodziny, a wpleciona w fabułę poezja... No kurczę, byłam zachwycona! Czym prędzej sięgnęłam więc po "Nieprzekraczalną granicę" i... Nie. To był błąd. Przecierałam oczy ze zdumienia i nie mogłam uwierzyć, że to nielogiczne, durnowate i tandetne "coś" jest kontynuacją tak fajnej powieści. Nic nie trzymało się tam kupy, a oglądanie schnącej na ścianie farby byłoby o stokroć ciekawsze niż jej czytanie.
Jeśli zaś chodzi o zamknięcie serii, "Tę dziewczynę" - jak dla mnie była znacznie lepsza niż część środkowa, choć w zasadzie nie wnosiła do całej historii niczego nowego. Chociaż może to kwestia tego, że po "Nieprzekraczalnej granicy" moje wymagania odnośnie tej serii poszybowały na łeb, na szyję.
Być może. 

Rozczarowanie nr 2
seria "Carve the mark" Veroniki Roth

Wiem, że na dalsze części "Niezgodnej" wylano wiadro pomyj, ale że sama poznałam jedynie tom pierwszy, to nie zdążyłam  uprzedzić się do twórczości Roth i z entuzjazmem podeszłam do jej nowej serii, "Carve the mark". "Naznaczeni śmiercią" naprawdę dali radę. Choć Roth stworzyła w nich nowy świat (czy nawet "światy"), to przedstawiła go w niezwykle skrupulatny i obrazowy sposób, i nawet ja - laik jeśli o fantastykę chodzi - bez większego trudu się w nim połapałam. Polubiłam też charakternych bohaterów, którym życie od dawna rzucało kłody pod nogi, a którzy mimo wszystko gotowi byli walczyć w imię swoich ideałów. Wyobraźcie więc sobie moje zdziwienie, gdy w tomie drugim, w "Spętanych przeznaczeniem", zamiast żwawych i pełnych temperamentu postaci dostałam nijakich, miałkich bohaterów, którzy sami nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą i gubią się w tym, co jest dla nich ważne. Cyra z wojowniczki przeistoczyła się w trzpiotowatą dziewką, a Akos... Ech, leniwiec ma w sobie więcej pasji niż ten pan. Co zaś się tyczy dokładnych opisów.... Ha, po nich też nie został nawet ślad. "Spętanymi przeznaczeniem" rządził ogromny chaos.
Brrrr. 

Rozczarowanie nr 3
seria "Tatuaże" Scarlett Cole

CO SIĘ TU ZADZIAŁO, TO JA NIE MAM POJĘCIA.
Nie wiem jak można sknocić tak dobrze zapowiadającą się serię i nie wiem jak można stworzyć tak wtórnych i nudnych bohaterów, którzy opętani są seksem jak... No wybaczcie, ale aż brakuje mi porównań. "Najtwardsza stal", mimo że teoretycznie jest erotykiem, okazała się naprawdę dobrą historią, która nie opiera się wyłącznie na scenach erotycznych, a ma naprawdę niezłą fabułę i intrygujących bohaterów. "Rozdarte serce" z kolei jest stuprocentowym przeciwieństwem tomu pierwszego -zamiast mądrych i pełnych pasji postaci, zgrabnego wątku kryminalnego i subtelnych scen łóżkowych otrzymujemy infantylnych i nielogicznych bohaterów, którzy kopulują częściej niż króliki, a wstawka sensacyjna jest tak żałosna, że aż woła o pomstę do nieba.
Coś poszło bardzo, bardzo nie tak.

Rozczarowanie nr 4
seria "LUX" Jennifer L.Armentrout

 

Zgadza się, LUX, które wiele z Was uwielbia.
Wybaczcie, ale nie cierpię tej serii. O ile "Obsydian" naprawdę mi się podobał, o ile intrygował mnie Daemon, a jego relacja z Kate wywoływała uśmiech na twarzy, to kolejne części sprawiły, że miałam ochotę bić głową o ścianę. No na litość boską, ileż można pisać o tym samym? Ileż można bazować na tym samym schemacie, ile razy można skłócać i porywać bohaterów, ileż razy można częstować czytelnika identycznymi żarcikami i docinkami?
Nawet najlepszy żart powtarzany do znudzenia przestaje być śmieszny.
Zdaje się, że Armentrout o tym zapomniała. 

Uff, koniec koszmarków na dziś :D
A jak to jest u Was?
Które serie - mimo dobrego początku - Was rozczarowały?