RECENZJA - "To, czego nie widać" Agaty Polte

Dosyć rzadko sięgam po książki naszych rodzimych debiutantów, a już na pewno nie wtedy, gdy ów autor ma w metryce mniej lat niż ja. O ile lubię powieści o nastolatkach pisane przez dorosłych już twórców, o tyle te wychodzące z rąk młodziutkich dziwnie mnie odstręczają i przeważnie są nie tylko słabe, a także irracjonalne i pozbawione jakiegokolwiek sensu.

Dla "To, czego nie widać" Agaty Polte zrobiłam jednak wyjątek.

Czy było warto...?

Malwina ma prawie osiemnaście lat, zamożnych rodziców i na pozór idealne życie. Jest najlepszą uczennicą w klasie, uczęszcza na tysiące pozalekcyjnych zajęć, ma starszego - i jakże popularnego - brata. Wydawać by się mogło, że niewiele brakuje jej do pełni szczęścia.

A jednak.

Okazuje się że to wspaniałe życie to tylko ułuda, a dziewczyna nieustannie żyje pod presją wiecznie niezadowolonej z niej matki, w cieniu brata, któremu każdy występek uchodzi na sucho. Gdy jednak Malwina powoli zaczyna dopuszczać do siebie myśl, że może matka ma rację; że może rzeczywiście jest beznadziejna i że wszystko co robi, robi źle; w jej świecie pojawiają się nowi znajomi, którym naprawdę na niej zależy.

Tylko czy ich wsparcie wystarczy do tego, by Malwina w końcu zaczęła w siebie wierzyć...?

Pierwszy plus? Tej książki się nie czyta, przez nią wręcz się płynie. Jest napisana naprawdę lekko, a słownictwo - choć typowe dla młodych ludzi - dalekie jest od rynsztokowego. Sama fabuła nie jest zbytnio skomplikowana i zamyka się w problemach młodej dziewczyny z jej matką, które - oczywiście :D - przetykane są wątkiem romantycznym. Brawa dla autorki za to, że zdecydowała się sięgnąć po - jakby nie było - mało popularny temat przemocy psychicznej w rodzinie, choć nie mogę pozbyć się wrażenia, że nie do końca wiedziała jak ów temat ugryźć. Repertuar naszego "dręczyciela" stanowi powtarzane w każdej możliwej sytuacji słówko "gówniara" tudzież "gówniarz", co w pewnym momencie zaczyna wręcz bawić (a chyba nie powinno, prawda?). Postacie są niemal łopatologicznie podzielone na dobre i na te złe - nie ma tu miejsca na żadne odcienie szarości, albo jesteś złoczyńcą, albo bohaterem. Zachowanie Malwiny wydaje się mocno irracjonalne; dziewczyna od lat stawia się w pozycji ofiary i nie robi absolutnie nic, by z tej roli wyjść. Z niewiadomych przyczyn trzyma zachowanie matki w tajemnicy przed ojcem, a każdą próbę pomocy kwituje krótkim "to moja matka, chce dla mnie dobrze". Naprawdę, Malwina? Naprawdę? -_-
Co najistotniejsze - ta książka niczym Was nie zaskoczy. Jest szalenie przewidywalna, a to, co miało być wielkim plot twistem, przestaje być tajemnicą po pięćdziesięciu pierwszych stronach.
Nie zrozumcie mnie jednak źle, to nie jest - mimo wszystko :D - tragicznie zła powieść, ona jest po prostu bardzo przeciętna. Ot, typowa młodzieżówka, którą dziś przeczytasz, a za tydzień całkowicie wyprzesz z pamięci.

"To, czego nie widać" Agaty Polte mogło być naprawdę świetną historią, w ostatecznym jednak rozrachunku wypada bardzo przeciętnie. To książka, która miała potencjał, a której, jak sądzę, zabrakło gruntownego researchu jeśli chodzi chociażby o podstawy psychologii.
Komu polecam? Tym z Was, którzy nigdy za specjalnie nie zagłębiali się w meandry umysłów złoczyńców i  tym, których nie razi zbyt pobieżne zbadanie tematu.
Czepialskim - jak ja - odradzam.

Za egzemplarz dziękuję autorce oraz