RECENZJA - "Ostatnie dni Królika" Anny McPartlin

Są takie książki, które można czytać po raz wtóry i za każdym kolejnym razem coraz bardziej przeżywać zawartą w nich historię. Są książki, do których pragnie się wracać i które trzeba polecać każdemu. Które zostawiają nas w stanie emocjonalnej agonii i zamieniają nasze oczy w potoki nieprzerwanie płynących łez. I w końcu są książki, o których chce się pisać i rozmawiać.

"Ostatnie dni Królika" są właśnie jedną z nich.

  Mia Hayes ma czterdzieści lat, nastoletnią córkę i raka w stadium terminalnym. Ma również szaloną rodzinę, która nie chce i nie potrafi pogodzić się z jej coraz prędzej nadchodzącą śmiercią. Juliet, jej córka, spróbuje oszukać rzeczywistość. Molly, żwawa staruszka i Królicza matka za cel postawi sobie znalezienie cudownej terapii, a brat wróci z trasy koncertowej, by podjąć decyzję, która zszokuje wszystkich, włącznie z nim samym. Choroby nie da się jednak oszukać i Mia, zwana Królikiem, trafia do hospicjum, w którym spędzi swoje ostatnie chwile, otoczona bliskimi, pewnym gwiazdorem i wspomnieniami.

Chyba po raz pierwszy brakuje mi słów, by opisać swoje emocje. Jestem zdruzgotana. Uwielbiam tę książkę, a jednocześnie nienawidzę. W jej trakcie płakałam i śmiałam się, śmiałam się i płakałam, aż w końcu sama nie wiedziałam czy mam ochotę szlochać, czy chichotać. Od pierwszych stron wiedziałam, że czeka mnie wspaniała lektura, ale to, co zafundowała McPartlin przerosło moje oczekiwania. Uwielbiam w niej wszystko (no, może prócz niemożliwego do uniknięcia tragizmu), a najbardziej chyba bohaterów drugoplanowych. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo polubiłam tytułowego Królika, ale powieść stworzyła tak naprawdę ta reszta, która na swój sposób próbowała poradzić sobie z odejściem Mii.  Uwielbiam ich, a najbardziej Johnnego, którego nawet trudno jest nazwać bohaterem drugoplanowym. Skradł moje serce, a później wyrwał je z piersi i spalił na popiół w kominku. Płakałam za Johnnym, płakałam z rodziną Mii, płakałam za Królikiem i z powodu niesprawiedliwości losu. Opłakiwałam utracone szanse i zniszczone marzenia, szlochałam za niedoszłą gwiazdą rocka, która zgasła nim tak naprawdę miała szansę zalśnić pełnym blaskiem. Wylałam morze łez i jestem naprawdę szczęśliwa, że powieść tę czytałam w domu, bo inaczej spaliłabym się ze wstydu. Bo czy ktoś, kto wybucha śmiechem, a za moment wyje w poduszkę może uchodzić za normalnego...?

 Gdyby nie była to jedyna powieść Anny McPartlin, która została wydana w Polsce i którą miałam okazję przeczytać to bez chwili zastanowienia powiedziałabym, że to jedna z moich ulubionych autorek. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, bym twierdziła, że "Ostatnie dni Królika" od dziś trafiają na moją listę "Top of the top".  Bardzo często okładkowe rekomendacje przekłamują rzeczywistość i obiecują gruszki na wierzbie. W przypadku "Ostatnich dni Królika" obiecywały "emocjonalny rollercoaster". I tym razem mówiły prawdę.