RECENZJA - "Dziewczyny, które zabiły Chloe" Alex Marwood

   

 

Przepis na marketingowy sukces? Napisz thriller. Wzorem Gillian Flynn upchnij w tytule albo słówko "dziewczyna", albo różne wariacje na jego temat. Na sam koniec -  postaraj się o rekomendację Stephena Kinga. Proste? Proste - i to chyba aż za bardzo. Ostatnimi czasy fani powieści z dreszczykiem grozy zostali wręcz zalani książkami, które miały zapełnić pustkę po "Zaginionej dziewczynie". Do tytułu tego pretendowała m.in. "Dziewczyna z pociągu" (która rok po premierze wciąż wzbudza morze emocji i sprzecznych opinii), nieco później pojawiła się "Prawda o dziewczynie", a ostatnio - "Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie". Gdzieś między nimi przemknęły też "The Wicked Girls", polskim czytelnikom znane jako "Dziewczyny, które zabiły Chloe". I to właśnie je chciałabym Wam dziś przedstawić.

Rok 1986. Jade i Bel, dwie opuszczone przez dobry los dziewczynki, poznają się w dość osobliwych okolicznościach w pewien pozornie zwykły poranek. Być może zostałyby przyjaciółkami, gdyby nie pojawił się ktoś jeszcze. 4-letnia, nieco marudna Chloe. Nim zajdzie słońce Bel i Jade staną się nieletnimi morderczyniami, a śmierć Chloe na zawsze zmieni i je, i ich życie. 

Dwadzieścia pięć lat później Amber Gordon, szefowa ekipy sprzątającej w pewnym parku rozrywki znajduje zwłoki brutalnie zamordowanej dziewczyny. W tym samym czasie dziennikarka Kirsty Lindsay próbuje wpaść na trop coraz bardziej zuchwałego Nadmorskiego Dusiciela. Pech sprawia,  że wcześniej wpada na Amber i chcąc nie chcąc wywołuje lawinę, która może zburzyć wszystko to, co z mozołem budowała przez lata i przypomnieć to, co za wszelką cenę starała się pogrzebać w pamięci. Kiedy do głosu dochodzą duchy przeszłości, Jade i Bel zostają przywrócone do życia i rozpoczyna się szaleńcza walka o względną normalność.

Szukając informacji o debiutanckiej książce Alex Marwood natknęłam się na stwierdzenie, że "Dziewczyny, które zabiły Chloe" to nie tyle thriller, co dramat psychologiczno-społeczny. Ciężko jest się z tym nie zgodzić. Zabójcę - a właściwie zabójców - mamy tak naprawdę podanych na tacy. Tych Chloe od samego początku, reszty kobiet teoretycznie z czasem, w praktyce zaś odgadnięcie tożsamości Nadmorskiego Dusiciela nie jest żadnym wyzwaniem. Tym razem pytaniem nie jest więc "kto zabił?", ale "dlaczego zabił?". Alex Marwood kreśli portrety dwóch kobiet z zupełnie różnych grup społecznych; dwóch kobiet, które w zupełnie inny sposób poradziły sobie (albo i nie) z dramatycznymi wydarzeniami sprzed lat. Marwood dzieli się z nami opowieścią o winie i odkupieniu, o sprawiedliwości i jej braku, o ferowaniu fałszywych wyroków i prawdzie, która nie zawsze chce zostać wysłuchana. 

Historia dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych, przez co stopniowo poznajemy okoliczności dawnej zbrodni i jednocześnie jesteśmy świadkami jej konsekwencji. Osobiście jestem fanką takich książkowych "powrotów do przeszłości", więc odbieram to jako kolejny plus "Dziewczyn...". Początkowo styl Marwood sprawiał mi nieco trudności, ba! powiem więcej - był po prostu niewygodny i dość chaotyczny. Wraz z pojawieniem się Martina akcja nabiera tempa, a warsztat pisarski autorki w cudowny sposób ewoluuje. Książka szokuje, wzbudza współczucie, czasem słuszną złość. Momentami wprawia w odrętwienie, a zakończenie dosłownie wbija w fotel.  Mocne, przesycone emocjami i pytaniami. Takie jak lubię.
Jeśli szukacie książki, która skłoni Was do przemyśleń; jeśli ciekawi Was funkcjonowanie ludzkich mechanizmów obronnych czy intryguje funkcjonowanie mediów i ich wpływ na życie szarego obywatela to bardzo, bardzo mocno polecam Wam "Dziewczyny, które zabiły Chloe". Jedno zabiją na pewno.
Nudę.