RECENZJA - Ernest Cline w świecie "Armady"

Będąc małą dziewczynką bardzo współczułam moim kolegom. Księgarniane i biblioteczne półki wręcz uginały się od powieści skierowanych do dziewcząt, zarówno tych w wieku dziecięcym jak i nastoletnim, problemem zaś było znalezienie książki, która urzeknie chłopców i sprawi, że zapomną o całym świecie. O ile młodsi mogli polubić "Koszmarnego Karolka" czy serię o smutkach i nieszczęściach pana Snicketa to ci kilka lat starsi nie mieli już zbyt dużego wyboru. Oczywiście był Harry, ale ileż można czytać to samo? Na całe szczęście sytuacja się zmieniła i dziś na ratunek tym wszystkim spragnionym ciekawej lektury młodzieńcom wyrusza Ernest Cline, który już raz przebojem zdobył literacki światek sci-fi (Player one). Tym razem spróbuje zwalczyć nudę i monotonię opowieścią o pewnym chłopcu, kilku statkach kosmicznych i tajemniczej "Armadzie".

Zack Lightman to zwykły nastolatek, który marzy o byciu "KIMŚ". Problem w tym, że kompletnie nie ma pojęcia jak - na wzór disneyowskiego Herculesa (a może Musculesa? ;) ) -  ma przejść "od ZERA do BOHATERA". Za kilka miesięcy kończy szkołę, a jedyne, czym może się pochwalić to granicząca z obłędem fascynacja zmarłym przed laty ojcem i imponująco wysokie miejsce w pewnej grze wideo. Ach - i wewnętrzny Yoda, który raz po raz stara się ugasić jego nieco wybuchowy charakter. Gdy Zack powoli zaczyna przyzwyczajać się do tego, że żaden z niego bohater i wybiera ścieżkę swojej przyszłej kariery dzieje się coś, co do tej pory chłopak widział tylko w grach. Na niebie pojawiają się glewie, a sam Zack zostaje "uprowadzony" ze szkolnych murów przez nierealnie realny statek kosmiczny. I wtedy wszystko się zaczyna.

Zacznę od tego, że z reguły nie czytam ani fantastyki, ani science-fiction, ani niczego, co choćby leżało obok tych gatunków. Nie oglądałam "Star Treka", nie znam twórczości Lema, nie ekscytuję się morderstwami dokonywanymi przez George'a R. R. Martina, a najnowsza część "Gwiezdnych wojen" nie przyspieszyła bicia mego serca. Nigdy nie byłam też fanką gier komputerowych/ video (GTA i Simsy się nie liczą, prawda? ),

a kosmitów widywałam tylko w "Z archiwum X". Z założenia "Armada" nie powinna mi się spodobać. Wiecie jednak co dzieje się w momencie, gdy niezaznajomiona z fantastyką osoba poznaje Cline'a? Mówi "o rany!" i klika "Lubię to!" ;)



Lubię Zacka i lubię Ernesta Cline, który sam jest chyba największym fanem gier. Wie o czym pisze, bo to uwielbia- i najzwyczajniej w świecie to czuć, "Armadę" czyta się niesamowicie lekko i szybko. Były co prawda momenty, przez które ciężko było mi przebrnąć (jak opisy rozgrywek między Zackiem i jego kolegami), nie do końca rozumiałam też wszystkie nawiązania Cline (tak, tak, tak. Skutek tego, że z fantasy nie jestem za pan brat), które jednak - idę o zakład! - wywołają uśmiech na twarzy każdego fana tego gatunku.  Mój wywołało pojawienie się doktorów - Michio Kaku i Stephena Hawkinga, wielkich naukowców, z którymi mimo wielu oporów ze strony mojego niezupełnie ścisłego umysłu poznaje mnie pewien fizyk.
I "last, but not least" - "Armada" została wydana tak, że nie mogę wyjść z zachwytu. Plany pojazdów kosmicznych (które zatwierdził sam generał Vance!) na wewnętrznych stronach okładki i świetne cytaty otwierające każdą kolejną część książki powodują, że dziecko, które tkwi gdzieś w zakamarkach mojej duszy skacze z radości i mówi "Chcę jeszcze!".
Może fantasy nie jest takie złe? ;)

Jeśli i Wy chcecie przeczytać "Armadę" to mam dla Was mały prezent :)